Introductie Langbroekerdijk Driebergen

  intro  monumenten  foto’s  ansichten  luchtfoto  woningmarkt

Het is niet duidelijk wanneer de doorgaande weg langs de Langbroekerwetering is ontstaan. Een dijk of kade lag er al sedert het lange broek werd ontgonnen – in de 12e eeuw. Toen hadden de Langbroekse ontginners een dijk gelegd langs ‘hun’ wetering, vanaf Sterkenburg tot aan de Kromme Rijn onder Odijk, om aldus te voorkomen dat Driebergs water in de Langbroekerwetering zou stromen. Ter wille van de afwatering van het Driebergse broek moest zodoende parallel aan de Langbroekerwetering nóg een wetering worden gegraven, de tegenwoordige bermsloot langs de Langbroekerdijk Geleidelijk aan werd de aangelegde kade als pad gebruikt, eerst door aanliggende boeren en ‘jagers’ van de platboomde Krommerijnders, waarmee de Langbroekerwetering werd bevaren. Door herhaaldelijke ondiepte van de Kromme Rijn deed de wetering tussen Odijk en Langbroek namelijk dienst als omleidingsroute. Dat gebeurde zo vaak dat aanwonenden de wetering meer en meer gingen zien als een deel van de Kromme Rijn. Vandaar ook de naam ‘Rijnzicht’ op een boerderij aan de Langbroekerwetering bij Sterkenburg. En ook Rijsenburgers deden daaraan mee – rond 1900 hadden de huizen aan de wetering bij het einde van de Rijsenburgselaan als postadres ‘aan de Rijn’. Tegenover de laan lag vroeger ~ tot ongeveer 1800 – het grote kasteel waaraan Rijsenburg haar naam ontleent. De her- en verbouwde kasteelhoeve staat er nog, evenals een eenvoudig poortgebouw. De boerderij werd wel aangeduid als Oud-Rijsenburg, óók een naam die wel voor ’t hele buurtschapje gebruikt werd. De even verderop aan ’t water gelegen boerderij Nieuw-Rijsenburg huisvest anno 2000 een therapeutische woon- en werkgemeenschap voor jonge mensen tussen achttien en dertig jaar met een psychiatrische en/ of biografische problematiek. Aan de Langbroekerdijk lag ooit ook, nog niets eens zo heel lang geleden, een groot industrieel bedrijf: de kurkplatenfabriek, afgebroken omstreeks 1980. Het voormalig fabrieksterrein is nu een beschermd natuurgebiedje, genaamd De Kurk.
De Langbroekerdijk komt tegenwoordig op toeristenkaarten voor als een aanbevolen toeristisch interessante route. Dat moge zo zijn – aan de wetering is ’t mooi, buiten twijfel – maar het is een weg geworden die gebruikt wordt met gevaar voor eigen leven. Veel haastige geautomobiliseerde forensen hebben de smalle weg langs de wetering ontdekt als sluiproute en zoeven over het gladde race-asfalt van huis naar werk, tot groot ongerief van de wandelende en fietsende weggebruikers. Zowel in 1998 als in 1999 als in 2000 kwam op de Langbroekerdijk een (brom)fietser bij een aanrijding met een auto om het leven. Daar had al veel eerder bij moeten worden stilgestaan, al jaren was aangedrongen op passende verkeersmaatregelen. In ’t voorjaar 2000 werd eindelijk iets gedaan. In een oprisping van doortastendheid werden op ’t wegdek ‘suggestiestroken’ voor fietsers gemarkeerd; de maximumsnelheid werd vastgesteld op 60 km. “Als ’t kalf verdronken is, leert de koe zwemmen’ zeggen ze dan in Suriname…

Overgenomen uit ‘Heg en Steg’ van Dick Steenwijk
Uitgeverij Stichting Kleine Geschiedenis van de Heuvelrug, 2000
isbn 90-6720-236-3