Introductie Park Seminarie Driebergen

  intro  kaart  foto’s  ansichten  luchtfoto  woningmarkt

In 1853 stichtte de pas benoemde aartsbisschop van Utrecht, monseigneur Zwijsen, een grootseminarie in Driebergen. Het seminarie werd, hoewel het inderdaad op Driebergs grondgebied lag, altijd sterk geïdentificeerd met het meer rooms-katholiek getinte Rijsenburg. Vandaar dat het meestal werd aangeduid als het grootseminarie Rijsenburg. ‘Gelegen te Driebergen’ zei een Pietje Precies er dan stilletjes achteraan…
Op dit kerkelijk opleidingsinstituut werden alle toekomstige zielzorgers, de pastoors, van het bisdom geschoold. Het seminariegebouw, ontworpen door de architect H.J. van den Brink, stond op een terrein dat altijd deel had uitgemaakt van het landgoed Sparrendaal. Vijf tot zeven ‘professoren’ verzorgden de opleiding van de studenten, verdeeld over vier jaargangen. Bekende namen uit het seminarie-verleden zijn onder meer Alphons Ariens en Herman Schaepman; de eerste nauw verbonden met de sociale strijd van de Twentse textielarbeiders, de tweede de grondlegger van de katholieke politieke organisatie. Voor hem werd in 1908 in Driebergen een monument opgericht, naar een ontwerp van de bekende architect P.J.H. Cuypers (o.a. Rijksmuseum, Centraal Station Amsterdam).
In 1968 werd het grootseminarie opgeheven, een gevolg van zowel de afnemende ‘roepingen’ als ook een zich doorzettende andere benadering van het priesterschap. Het reusachtige gebouw en het uitgestrekte terrein werden in 1971 eigendom van de gemeente Driebergen-Rijsenburg. Na veel touwtrekkerij, verhitte discussies en pittige actievoerderij over de toekomstige bestemming van het gebouw, werd door de gemeenteraad besloten tot afbraak van het gebouwencomplex. Het terrein zou gedeeltelijk worden bebouwd, op de plaats van het verdwenen seminariegebouw verrees een halfrond flatgebouw met 124 appartementen, naar een ontwerp van architectenbureau H. Klunder te Rotterdam. De sloop van het oude gebouw begon in maart 1984, op 29 augustus 1985 werd het startsein voor de nieuwbouw gegeven, in februari 1987 werden de eerste appartementen betrokken.
Als postadres kreeg het de naam Park Seminarie, ietwat tegen de zin van de projectontwikkelaar die liever een neutrale naam wilde: Parkflat Rijsenborg.
Voor het gebouw priemt ’s avonds in de donkerte een convergerende lichtbundel omhoog, een ‘lichtfontein’ die door de Duitse kunstenaar Klaus Noculak werd ontworpen, in opdracht van de eigenaar en de projectontwikkelaar. Bij het betrekken van hun appartement kregen alle 124 nieuwe bewoners van bouwer en eigenaar een kleurenlitho die op wel zeer kunstzinnige wijze de Seminarieflat en de lichtfontein verbeeldde. De uitbeelding wekt bij eerste oogopslag de indruk dat het gebouw het middelpunt van de wereld zou kunnen zijn. En ja, soms voelt dat ook wel een beetje zo… Achter de Seminarieflat werden andere woongebouwen en bungalowachtige huizenblokken neergezet. Voor alle duidelijkheid ging het daar Park Sparrendaal heten.

Overgenomen uit ‘Heg en Steg’ van Dick Steenwijk
Uitgeverij Stichting Kleine Geschiedenis van de Heuvelrug, 2000
isbn 90-6720-236-3