Milieu en nog eens milieu

In opperste wijsheid heeft de raad van deze gemeente in het begin van zijn bestaan zich erover uitgesproken dat er een milieu-beleidsplan diende te komen. Dat is niet niks. Over het milieu zijn boekenkasten vol geschreven en deze gemeente voegt daar een deeltje aan toe. Daar moeten we niet te gering over denken. De raad heeft bij het uitspreken van zijn wens echter verzuimd, zoals dat in het jargon heet, de kaders vast te stellen. Hobbyisten kregen nu vrij spel.

Op 22 januari had het college van B&W een informatieavond belegd voor raadsleden. Daar werd kond gedaan hoever men inmiddels was gekomen met het plan. Stil gezeten had men in ieder geval niet. Er was een milieuverkenning uitgevoerd, wat dat maar ook moge zijn, en er was naar de film van Al Gore gekeken. Nu ben ik altijd wat beducht voor verkenningen zeker wanneer daar het begrip milieu aan wordt opgehangen. Jaren geleden hadden wij een minister luisterend naar de naam van Irene Vorrink die zich eens op een congres in Frankrijk voorstelde als ‘Je suis ministre de milieu’. De Fransen waren zeer verbaasd dit te horen, in Nederland was veel mogelijk op alle terreinen van ondermeer drugs, maar dat er ook nog een minister zou zijn ten behoeve van de prostitutie was nog niet doorgedrongen in Parijs. Een verkenning van deze bedrijfstak viel buiten de ‘gemeentelijke verkenning’, jammer.

Nee de verkenning had voornamelijk betrekking op de woon- en leefomgeving van de inwoners van deze gemeente. De film van de voormalige vice-president van de VS had men als uitgangspunt, en daarmee als basis, voor het gemeentelijke duurzaamheidsbeleid. De inwoners van deze gemeente willen en gaan ook een leidende rol spelen in de duurzame ontwikkeling. Nou maak nu de borst maar even goed nat. Wij, de inwoners, gaan verantwoordelijkheid dragen voor de klimaatverandering en een bijdrage leveren voor dit probleem. Dat betekent dat wij vele dingen moeten gaan aanpakken en dus ook veranderen. Zo moet het gedrag van de inwoners aangepast worden aan dit beleid. Ga er maar tegen aan! In het nabije verleden zijn er ook van die stromingen geweest die de mens trachten te veranderen in zijn gedrag. Is gelukkig niet gelukt. Pol Pot en Honnecker hebben als laatsten het loodje gelegd. Maar dat lijkt wel niet overal doorgedrongen te zijn.

Men heeft ook een onderzoek gedaan, verkenning zoals u gelezen hebt, naar o.a. lawaai op de Heuvelrug. Driebergen kent, maar dat zal een open deur zijn, meer lawaai dan Amerongen bijvoorbeeld en daar kan en moet ook wat aangedaan worden vinden de raadsinformanten. In de toekomst zal dan ook het asfalt in Driebergen moeten worden aangepast naar een lager geluidsniveau. Dat zal ongetwijfeld weinig zoden aan de dijk zetten en daarom zal er voor de Hoofdstraat maar een oplossing blijken te zijn namelijk deze verkeersader te voorzien van geluidsschermen. Ben benieuwd hoe Rijsenburg er dan gaat uitzien.

Sybe Streekstra 8 februari 2009

Crimineel erfgoed

De mens voelt zich altijd aangetrokken door ellende. De duurste plaatsen op een formule 1 circuit zijn die waar de kans op crashes het grootst is.
Zo ontstaan er ook files van kijkers op de snelweg om het ongeluk aan de andere kant van de vangrail goed te bekijken.
Ook de slagvelden van de eerste wereldoorlog trekken vele en vele toeristen. Zo mag het knekelhuis in de omgeving van Verdun zich verheugen in grote aantallen bezoekers. Ook het terrein waar de slag bij Waterloo zich heeft afgespeeld, staat zelfs op de werelderfgoedlijst, weet men de ellende levend te houden.
Komt men in het beelden museum van Tussaud in Londen dan wordt daar de slag bij Trafalgar uitgebeeld met rook en geluiden van stervende zeelieden.

Kan dergelijke ellende ook voor de Utrechtse Heuvelrug iets betekenen. De eerlijkheid gebied te zeggen niet zo veel. In de tijd dat wij strijd voerden tegen de Spaanse koning, in de volksmond de Tachtigjarige Oorlog genoemd, is er wel heftig gestreden op ons grondgebied. Op en rond de Amerongseberg is in die jaren slag geleverd. Gewonden, voor zover zij zich konden verplaatsen, werden verpleegd in Wijk bij Duurstede, Rhenen en Amersfoort. Misschien is het een idee om dit slagveld aan de vergetelheid te ontrukken en er een toeristische trekpleister van te maken. Het is maar een idee.

Maar er zijn nog wel andere mogelijkheden. Laten wij eens het accent leggen op criminelen. Waar hebben criminelen gewoond in onze gemeente en wat hebben zij moeten doen om de status van crimineel te krijgen. Deze bijzondere plaatsen zouden wij kunnen voorzien van een bordje en er zou een toeristische route daar langs kunnen worden uitgezet. Het is maar een idee.

Volgende maand is het 90 jaar geleden dat wij binnen onze gemeente een wereldberoemd crimineel mochten huisvesten. Voor ons Nederlanders was hij dat niet maar voor de rest van de wereld wel. Toen hij uitstapte op het station te Maarn, het oude station natuurlijk, waren er duizenden mensen aanwezig om een glimp op te vangen. Een markering op het nog aanwezige perron zou op zijn plaats zijn. Ook de route die werd afgelegd naar het kasteel van Amerongen kan worden opgenomen. De plek in het kasteel waar hij zijn beroemde woorden uitsprak toen hem werd gevraagd wat hij wilde drinken: ‘Geef mij maar een kop echte Engelse thee’, dient gemarkeerd te worden.
Het huis in Doorn zou het eindpunt kunnen zijn. Het is maar een idee.

26-10-2008

Coolsmalaan of Engweg, Welke is zwart?

De parel van de Heuvelrug, Driebergen dus, heeft een geweldig probleem met de afwikkeling van verkeer. Er zijn enkele knelpunten in dit dorp die om een oplossing vragen. De bijzonder drukke doodlopende weg die de naam draagt van Leinweberlaan en de daaraan parallel lopende zeer drukke Buntlaan, gedeeltelijk eenrichtingsverkeer, zijn met elkaar verbonden door de Coolsmalaan. Deze laan veroorzaakt een geweldige opstopping die het praktisch onmogelijk maakt op normale wijze van de Leinweberlaan en Buntlaan gebruik te maken. Daar is met voortvarende hand iets aangedaan. De Coolsmalaan is nu op vaste tijden een straat geworden met een ‘éénrichting’- aanduiding. Dat is niet mis. Dit alles heeft plaats gevonden nog voordat het op stapel staande Gemeentelijk Verkeers- en Vervoersplan het daglicht heeft mogen aanschouwen. Zonder een vigerend plan kan er dus iets.

In het ambtelijke jargon werd dus de Coolsmalaan kennelijk al zeer lang de aanduiding ‘blackspot’ toegekend. Nooit geweten dat deze laan die aanduiding had gekregen. De Hoofdstraat, ter hoogte van de nog functionerende C1000 valt duidelijk buiten deze klassering. Mogelijk wordt deze klassering  alleen verstrekt aan die plekken in Driebergen waar op vaste tijden een opeenhoping van automobielen zich voordoet. Zonder veel moeite zijn er tal van andere plekken aan te geven waar dit ook elke dag geconstateerd kan worden.

Een echte ‘blackspot’ is al in 1995 ontdekt. De toenmalige raad heeft toen ingestemd met een mobiliteitsplan voor Driebergen. In de plannen van toen werd onder andere aandacht gevraagd voor de problemen ter hoogte van de Bosstraat, Hoofdstraat en Engweg. De raad heeft toen besloten de Engweg vanaf de Hoofdstraat tot aan het tankstation éénrichting te maken. Nu dertien jaar later is dit nog steeds niet gebeurd. Het college van B&W van Driebergen heeft herhaalde malen toegezegd dat dit spoedig zou gebeuren. Het college van de Utrechtse Heuvelrug herhaalt deze toezegging ook met grote regelmaat. Heeft er zelfs onderzoek naar laten verrichten. Maar nog steeds worden enkele malen per week de omver gereden palen aan de Hoofdstraat weer recht gezet en noodzakelijke reparaties aan het wegdek uitgevoerd.

De vraag rijst nu waarom de Coolsmalaan wel voorzien kan worden van deze verkeersaanduiding en de Engweg niet. Mogelijk hebben de bewoners van de Coolsmalaan dit al aangevraagd toen de weg werd aangelegd in 1968. Wanneer we dit tijdpad in acht nemen dan is de Engweg in 2022 aan de beurt.

Sybe Streekstra, 21 september 2008

Van Asbak naar Arbeid

Het duurt niet lang meer of er mag op straat ook niet meer gerookt worden. Dit keer komt deze wens niet van de anti-rokerslobby maar van de gemeenten. Op sommige plekken ligt het peukenvuil hoog op de straat, binnen mag er door de werkers niet meer gerookt worden immers, en dat moet opgeruimd worden. Wie moet dat doen dat zijn de straatvegers. Dat betekent dus meer werk dus meer geld dus… vult u zelf maar aan.

De antirokers in ons land denken de vrijheid te bezitten anderen te betuttelen. Het argument dat ze gebruiken komt altijd hier op neer dat je je gezondheid schade berokkend en dat het slecht is voor de omgeving. Nu zijn deze lieden vaak onverdraagzaam als het op roken aankomt. Ik ken er enkelen. Ze hebben goede bedoelingen met je maar ze vergeten dat goede bedoelingen altijd tot oorlogen leiden.

In het Duitsland van voor de oorlog had men ontdekt dat roken schade toebrengt aan de gezondheid van de mens en men richtte daarop een ontmoedigingsbeleid. Men deed ook talloze proeven op onvrijwillige personen om te kijken hoe erg het wel niet kon zijn als je tabak rookte. Wij zijn ook bezocht door deze goedwillenden. Wij vieren hun vertrek nog met grote regelmaat.

Wij zijn van dit bezoek verlost door mannen die Lucky Strike rookten en Players. Roken was toen ‘in’ zoals dat heet. De vakbonden wonnen de strijd met de minister van financiën, die de accijns wilde verhogen op tabak, glansrijk. Bouwvakkers roken shag en zonder shag geen wederopbouw!  En ‘Nederland herrees onder Drees’ Ga er maar aanstaan dat waren toen nog eens tijden. Toen Den Uyl het bewind voerde wilde zijn minister van financiën de prijs van shag verhogen. Een storm van protest binnen de Partij van de Asbak. Het ging niet door.

Men vergeet dat wij toch heel veel aan tabak hebben te danken. Zonder tabak geen socialistische strijd, geen revolutionaire bewegingen, samenzweringen en ook geen beweging die ‘Nieuw Links’ genoemd werd. Het was bon ton om in de borstzak van je spijkerjack duidelijk zichtbaar een pakje shag mee te dragen of Gauloises zonder filter. Dat alles is verdwenen de ‘Asbak’ is helaas weer vervangen door ‘Arbeid’. De nieuw-linksers worden nu babyboomers genoemd en vergrijzen, vergrijzen gaat geld kosten zegt men, geld dat door niet-rokers moet worden opgebracht.

Nu wij het toch over arbeid hebben is er misschien een oplossing voor de straatpeuk. Er ligt goud op straat. Ga peuken verzamelen en de tabak haal je eruit. Verstelt zul je staan over de hoeveelheid tabak die je verzamelt in korte tijd. Drogen en vermengen met wat kruidnagel, aanvochten met een daarbij passende etherische olie en je hebt een fantastische sigaret. De omgeving weet dat je rookt het is te horen, te zien en te ruiken.

Zo’n zestig jaar geleden recyclede men ook en noemde deze wijze van tabak verzamelen: ‘buk’ shag. Hergebruiken van straatvuil, heerlijk toch.

Sybe Streekstra, 17 augustus 2008 

Humor

Kort geleden las ik het avondblad voor de intellectuele middenstander dat de dekhengst van Anky van Grunsven op eenentwintigjarige leeftijd een hartverlamming had gekregen op het hoogtepunt van de daad. Over Anky werd geen woord gerept, met andere woorden, zij is er kennelijk goed vanaf gekomen.

Op last van onze regering moeten wij meer groente eten en vis om onze vetzucht tegen te gaan. Welke groente werd er niet bij verteld dat zullen wij over enige tijd wel horen. De sperziebonen uit Kenia en andere landen zullen wel taboe worden verklaard in verband met het milieu. Transport kost te veel energie maar we moeten de boontjes wèl eten evenals de tomaten uit Marokko. De visvangst wordt beperkt maar vis moet en wel drie maal per week. Dit alles doet mij denken dan de tijd dat wij een melkplas begonnen te krijgen en Joris Driepinter in de reclame werd gebracht evenals de leus ‘Met melk meer mans’ van de daken werd geschreeuwd. Laten wij ook de reclame niet vergeten van ‘’Kaas in het vuistje bij het buisje’’. En maar TV kijken en maar vetten tot je nemen. Nu mag dat niet meer.

Roken is nu ook verboden. De mensen die zo tegen roken zijn, zijn vergeten dat wij in 1945 bevrijd zijn door mannen die Lucky Strike en Players rookten. De Duitse bezetter rookte beduidend minder, roken werd door de Duitse regering sterk ontmoedigd. De bezetters waren dus geen tevreden rokers. Maar dat wist u al.

Nu naar onze dierbare Heuvelrug. Ook hier valt de humor op je. In het nog aan te nemen bestemmingsplan Driebergen valt te lezen dat de meeste huizen in Driebergen geen daken hebben. Leuk om te weten.

Met de plannen betreffende de ecologie is de humor ook duidelijk aanwezig. Binnen niet al te lange tijd krijgen wij ter hoogte van Palmstad een onderdoorgang voor ons grootst levende landroofdier: de das. Deze roofdieren komen hier wel niet voor maar een tunnel moet er komen. Ons koninkrijk krijgt een aaneengesloten natuurgebied dankzij ecoducten, tunnels en andere oplossingen. De zwijnen op de Veluwe hoeven niet meer te worden afgeschoten, het wroetareaal wordt groter en dus over niet al te lange tijd wroeten ze in onze gemeente de tuinen om. Ben benieuwd naar de eerste bezwaarschriften.

U bent natuurlijk zeer blij dat u in deze gemeente woont. De landelijke overheid vindt deze gemeente qua ‘schoonheid’ maar niks. Deze overheid legt andere criteria aan want in onze gemeente is geen prachtwijk te vinden of toch wel? Ja, wij hebben een van de drieduizend prachtwijken in de zin van Vogelaar binnen onze gemeente alleen deze minister kijkt wat anders tegen aan. U wilt natuurlijk weten waar die wijk te vinden is. Die prachtwijk in de betekenis van deze minister heet Overberg. Had U niet gedacht denk ik. U begrijpt nu ook waarom het college van B & W zo gelukkig was met de mening van het ‘grauw’ aldaar anders had deze gemeente geen prachtwijk gehad.

Sybe Streekstra, 6 juli 2008

Belasting

Het betalen van belasting is al heel oud en maakt vele tongen los. Na het praten over het weer levert de opgelegde belasting altijd voldoende gesprekstof op. Denk maar eens aan de opmerkingen die gemaakt zijn omtrent de WOZ-waarde en andere belastingen opgelegd door de lagere overheid zoals de Gemeente Utrechtse Heuvelrug. Overigens kan de belastingdienst geen humor ontzegd worden: ‘inleveren op 1 april!’

Laten wij eens de belastingdruk, opgelegd door ‘Den Haag’ drastisch verlagen tot circa 20% van ons inkomen. Die 20% betalen wij dan aan de staat en deze draagt dan zorg voor onze veiligheid. De gemeente krijgt dan niets meer uit ‘Den Haag’ maar draagt zorg voor zijn eigen inkomsten om de wensen die leven bij de bevolking te vervullen. Vinden de inwoners dat er onderwijs moet komen, dan betalen de inwoners dat zelf. Vinden de inwoners dat er sport bedreven moet worden dan betalen de inwoners dat ook zelf. Vinden de inwoners dat er een goede verkeersafwikkeling moet komen binnen de gemeente dan betalen de inwoners daar zelf voor.

Natuurlijk zal er weer gesproken worden over draagkracht en wat daar allemaal bij hoort. Wil je ‘luxe’ wonen dan betaal je meer dan iemand die dat niet wil. Zo krijg je binnen de gemeente plekken waar het goedkoop ‘wonen’ is en plekken waar het ‘duur’ zal zijn. Dit alles zal er toe kunnen leiden dat de bevolking erg gemêleerd zal worden.

De raad van de gemeente zal felle debatten te zien en te horen geven, hetgeen de levendigheid van de politiek ten goede zal komen. Het dagelijks bestuur zal wel degelijk afgerekend worden wanneer er geld wordt ‘verspild’. Wanneer er te veel wordt uitgegeven dan is toegestaan door de raad dan dient uit eigen zak worden bijgepast. Het dagelijks bestuur zal wel uitkijken dat dit zal gaan gebeuren en dus zal de controle op de eigen uitgaven streng zijn. Wat een verademing zal dit alles zijn: geen overschrijding(en) meer bij aula’s en ambtswoningen. In guldens uitgerekend hebben deze overschrijdingen, eerst achteraf goedgekeurd!, het bedrag dat de voormalige gemeente Driebergen-Rijsenburg aan de Roma’s meegaf, ook zonder toestemming vooraf!, overschreden.

Het spreekt vanzelf dat deze ‘echte’ belasting herziening nog wel even op zich laat wachten maar misschien kan onze gemeente hier een pilot-functie vervullen. Je weet maar nooit.

Sybe Streekstra, 18 mei 2008

---

Sorry hoor Sybe, ik vind het allemaal nogal kort door de bocht. Laten we eens een paar van je opmerkingen doornemen.
Die 20% betalen wij dan aan de staat en deze draagt dan zorg voor onze veiligheid. Wat denk je, zou de staat écht niet meer doen dan voor onze veiligheid zorgen?
Vinden de inwoners dat er onderwijs moet komen, dan betalen de inwoners dat zelf. Mag ik hieruit opmaken dat als de inwoners niet willen betalen voor onderwijs, we dan een analfabetisch dorpje worden? En datzelfde geldt dus ook voor sport en infrastructuur? En als we nou nergens voor willen betalen, gaan we dan weer terug naar de steentijd, met als enige verschil met de echte steentijd dat we dan worden beveiligd door de staat?
En denk je nu werkelijk dat de bevolking gemêleerd zal worden omdat er plekken zijn waar je duur kunt wonen en plekken waar je goedkoop kunt wonen? Volgens mij is de bevolking al gemêleerd en dat heeft werkelijk niets van doen met duur of goedkoop wonen, maar met de mensen zelf. Duur en goedkoop wonen leidt alleen maar tot chique wijken versus gettovorming.
Het dagelijks bestuur zal wel degelijk afgerekend worden wanneer er geld wordt ‘verspild’. Is dat thans dan niet het geval?
Wat is de relevantie van je opmerking dat het bedrag van de overschrijdingen van de ambtswoning en de aula in guldens uitgerekend de ‘oprotpremie’ voor de Roma’s heeft overschreden? En waarom in guldens uitgerekend? Is die overschrijding er niet als het in euro’s wordt uitgerekend?
En dat alles noem jij een “echte belastingherziening”? Nee Sybe, je hebt je er ditmaal wel heel gemakkelijk vanaf gemaakt. Dan nog liever terug naar de ‘tiende penning’ en voor de boeren een tiende deel van de oogst, die ze dan aan de ‘tiendweg’ moeten zetten.
En die veiligheid, daar zorg ik dan zelf wel voor met een stevige knots.
Afgelopen zaterdag in de supermarkt vertelde je mij dat je niet (meer) ingaat op reacties op jouw columns; toch zou ik ditmaal een reactie enorm op prijs stellen.
Hans Hermans, 18 mei 2008

Woordgebruik

Wat mij de laatste tijd is opgevallen is het gebruik van het bijvoeglijke naamwoord ‘duurzaam’ . De laatste maanden heb ik uit openbare stukken wat verzameld. Het levert een bizar gebruik van dit woord op. Leest U maar eens:

• Duurzaam bouwen;
• Duurzaam schilderen;
• Duurzaam reizen;
• Duurzaam stoken;
• Duurzaam koelen;
• Duurzaam wandelen;
• Duurzaam koken;
• Duurzaam vergaderen;
• Duurzaam fotograferen;
• Duurzaam voedselproduceren;
• Duurzaam veehouden;
• Duurzaam verpakken;
• Duurzaam verlichten;
• Duurzaam tuinieren;
• Duurzaam cremeren
• Duurzaam begraven;
• Duurzaam vliegen;
• Duurzaam computeren;
• Duurzaam inkopen
• Duurzaam vissen;
• Duurzaam stukadoren.

Dit alles is een oogst van enkele maanden. Ik weet nu echt niet meer wat ik mij voor moet stellen bij ‘duurzaam’. Het enige wat ik nog niet gehoord dan wel gelezen heb is de ‘duurzame’ mens. Die zal ook nog wel eens ‘duurzaam’ worden denk ik. Een minister heeft al voorzichtig een balletje opgeworden. Over niet al te lange tijd zal er ongetwijfeld aan de selectie kunnen worden toegevoegd: ‘duurzaam copuleren’

Sybe Streekstra, 27 april 2008

---

De mensen doen alle mogelijke moeite om juist niet duurzaam te zijn en daardoor zal het woord duurzaam over een kleine honderd jaar niet meer bestaan. Met een beetje pech de mens ook niet meer, zeker niet als ze duurzaam gaan copuleren!

Tja Siebe,
“Duurzaam”, dat is om het domme volk voor de gek te houden. Evenals “CO2-neutraal ondernemen”. En wat dacht je van al die reclames waarin het milieu ineens belangrijker lijkt dan het product? Het milieu is big business en wij sukkels mogen daarvoor betalen. Maar het meest belachelijk, of misschien wel het meest sluw, zijn inmiddels de handelaren in emissierechten. Die rechten kun je makkelijk kopen van een natuurvolk in de oerwouden van Afrika om ze vervolgens met vette winst door te verkopen aan rijke industrielanden. De milieukabouters hebben al die ellende geconcretiseerd en de slimme jongens gaan ermee aan de haal om zowel de milieufreaks als het volk voor de gek te houden. En iedereen loopt in dat grote besodemieterijcircus achter elkaar aan om maar vooral vooraan te kunnen staan in de rij van consumenten die een duurzaam huis, een groene auto en een gehalveerde fles wasverzachter hebben gekocht. Lang leve het milieu!!
Hans Hermans, 28 april 2008

Sybe vergeet nog een hele mooie- ” duurzaam ( eco-) industrieterrein “.
Daarmee is Doorn opgezadeld. Nota bene aan de Stichtse Lustwarande is aan de Vossensteinsesteeg een ” eco-industrieterrein” verrezen dat er na enige tijd net zo ellendig uitziet als de meeste terreinen van deze aard.
Van de extra beplanting is niets terecht gekomen. GroenLinks liet zich in de voormalige raad van Doorn troosten met de belofte van de aanleg van een ” dassentunnel”.Leuk hoor, al is er in de hele omgeving geen das te bekennen. Overigens is die tunnel er niet eens gekomen.
Een industrieterein op DEZE plaats had natuurlijk nooit gemogen, zelfs niet als je het op bedrieglijke wijze een
“eco-industrietterrein” noemt. Tja, maar wat wil je als een voormalig Groenlinks-wethouder van Leersum een industrieterrein in Leersum probeert te verkopen met het argument om een fraaiere overgang naar de natuur te bevorderen.
De SP maakte zich vrolijk over zoveel onnozelheid van de tuinkabouters van Groenlinks. Treurig is het natuurlijk wel.
Ad Schiedon, fractievoorzitter SP, 1 mei 2005

Tlabazueinignig

In alelr optsepre wheiisjd hefet het dgjakiels btueusr van de gmetneee Uttcesrhe Hleruvueg een lriteaurontreudoezk deon letaen vrecerithn door, uriteaerd een etnerxe istlenling, naar het gibeurk van ltertes in genkmejteelie teesktsn tedenine dzee bteer lseaebar te mkaen. Lreezs van dzee cmouln wteen zcih olnfgetiwjed te hneinerren, het is ttteslnoe maar krot gledeen, dat dit butuestr vroemornod het udiltjeineijk enes is gwedoren oevr de naam van het zgoemdaane cluuturuihs biennn de gteemene.

De bgedininven van dit odzernoek zlleun rletivaouionr zjin voor de iwernons.

Tdjines het onzedreok, door het ihneguudre baueru gdeaan, is men giuestt op een Eelngs wpteencshpaeliejk oenedrzok. Vgolnes dit ozrdneeok, gaeadn op een Egnlese uinievsrtiet, wkele dat hefet het bruaeu neit vlemred, makat het neit uit in wklee vgodlroe de ltteers satan in een wrood. Het egnie dat bjieglnark is is de eretse lteter en de latsate letetr. Dzee lertetrs moteen op de jiutse patals satan. De rset van de ltetres moegn wililuekerg gsealaptt wodern en je knut vnervloges goeown lzeen wat er satat. Om dat we tcoh neit ekle lteter op zcih lzeen maar het wrood als gheeel.

U zlut bpegerjin dat dit aells er znoedr meer toe zal lieedn dat de sutkekn, gdpeorucered door de aljmtbeike satf van het geteeemnbeusutr, gvsehrecen knnuen wodern door atbmenraen met een zeer berepkt brigep en kinens van de Nelndedrsae taal. Zeoerks naar een hoeekmnen in ons kjionnirkk kuennn nu aan wrek gephoeln wdoren met een akbemtlije suatts. Deeeignn die nog in satat gaehct moteen woredn het Ndnadeerls min of meer te bseeehern zuleln wrdeon igneezt om de tetsekn te creorontlen op de eretse en ltsaate leterts. Tniwjidst van de hotsoge oder.

Uw btsueur hfeet, dat kan hasat neit arneds, een arvnaaag voor hlup en btsjinad ineiedgnd, sdiusbie in het joragn, bij het mretinisie van Ojiwdners en Whcsetnaeppten. Het is nu redes bneked bij het celogle dat de mtsinier Pretslak zcih hosgot pjilerosonk met dit voezrek gpuceporeecerd is. Deze odu-clolgea csinloumt riukt mdehogkjielen om een niuwee msgnieodrnisersalg bnnien het owrenidjs gtlasete te deon gvven. Wnneaer het resatluat bninen de geneemte Uthctrese Heluvreug ptisoief zal zjin, nnaiemd bnnien de top van het mrstinieie tfwejilt daaaarn, dan zal dzee haretning van ozne taal ovreal op de sclhoen wrdoen owezndreen en kan er op een groianzde mniaer bgineuzid wodren zwoel op de loonorstook als op de gatris bekeon. Inmrfeoel is er redes biennn het knibaet oorpvekrgeesn. De vozortteir van dit kaibnet, JaPnteer Bakneelnde, hefet zcih nog neit ugiteltean maar aan zjin nrevonable gdreag is wel af te leezn gwseeet dat hij er pisoteif tvegneeor satat.

Zroda er meer bneked zal zjin zal ik de lzeers van dzee cmuoln tnotersd irmenofren. De srijhcver is zcih er wel tegdree van dordornogen dat hij uit de shocol aan het klpapen is maar een ttcherewizijng door het coeglle zal hij voor leif nmeen. De vsgolkvreegtewoonrdiers zlulen er bilj mee zjin wnat er kan beiuzngid wdroen zdenor te benigeiuzn.

Sbye Sertetkrsa, 10 faurerbi 2008

---

Er zijn reeds vele lachwekkende teksten geproduceerd naar aanleiding van dit, alweer zeer gedateerde, Britse onderzoek. Al deze teksten lieten zich heel wat makkelijker lezen dat Sybe’s column. Sybe heeft namelijk de fout gemaakt de Nederlandse letter ‘ij’ en bepaalde letterparen, zoals ‘ch’ uitelkaar te halen. Bovendien heeft hij er niet aan gedacht dat het Engels niet van die lange samenstellingen kent als het Nederlands.
Maar Sybe, wat is nu precies je punt?
Hans Hermans, 11 februari 2008

Knap gedaan van Sybe, de leesbaarheid is van hetzelfde niveau als sommige beleidsnota’s. Ik begrijp dat Sybe dat het hem tegen de borst stuit dat een extern bureau de leesbaarheid van de gemeentelijke nota’s onder de loep gaat nemen en daar zullen ongetwijfeld goedbedoelde adviezen uitkomen. Deze actie is inmiddels al bij de meeste gemeentes achter de rug en heeft niet veel verbetering opgeleverd bij diezelfde gemeentes. Dat zal in onze gemeente niet anders zijn. Misschien dat een aantal columnisten een aantal beleidsnotities in een leesbaar formaat op deze site kunnen plaatsen.
Jan-Koert Lange, 11 februari 2008

Kijk, dat bedoel ik nou Jan Koert. Sybe schrijft nergens dat een extern bureau de leesbaarheid van de gemeentelijke nota’s onder de loep gaat nemen. Goed lezen mensen. Dus ik vraag wederom, wat is je punt Sybe? Hans Hermans, 11 februari 2008

Wat staat er dan in de eerste zin?
Renk Knol, 11 februari 2008

Misschien is de vergelijking met de gemeente dus niet zo slecht. Ieder leest blijkbaar wat hij of zij er inziet. Ook al heeft Sybe het stuk verhaspeld, dan nog blijft het, in mijn ogen, ambtelijk taalgebruik. Ik kan alleen maar – gratis – adviseren om de “Schrijfwijzer” van Jan Renkema te gaan gebruiken. Daarin staan voldoende tips voor een duidelijk en helder taalgebruik. Ik probeer er ook mijn voordeel mee te doen. Voor nog geen 30 euro te koop.
Jan-Koert Lange, 11 februari 2008

De nieuwe blijde boodschap

Allereerst zal de lezer zich de vraag moeten stellen of hij/zij een gelovig mens is. Wanneer het antwoord ‘nee’ is dan duurt het niet lang of hij/zij zal benaderd worden door zendelingen dan wel missionarissen die hem/haar van het tegendeel zullen trachten overtuigen. Wanneer het antwoord daarentegen volmondig ‘ja’ luidt dan zullen zij binnen zeer afzienbare tijd worden bekeerd tot het nieuwe geloof.

Nu heeft elke tijd wel een periode gekend waarin de mensheid door ‘apostelen’ benaderd wordt zich te bekeren. Nu echter is het wel bijzonder. Zelfs dit kabinet, met een duidelijk zichtbare christelijke signatuur, heeft zich op het pad begeven van de uiteindelijke bekering. Dat is levensgevaarlijk vooral voor hen die bekering weigeren.

Wat houdt dit geloof in zal de lezer zich af beginnen te vragen. Dat geloof laat zich heel eenvoudig omschrijven als: de mens is de natuur de baas en dat houdt in: wij kunnen de natuur beheersen. Nu is dit de grootst mogelijke lariekoek maar als zelfs de regering met zijn handlangers in ons land hierin beginnen te geloven dan is het wel oppassen geblazen.

De lezer zal het al begrepen hebben dit nieuwe geloof gaat over het klimaat en het klimaat kan door de mens worden beheerst op zijn minst door de reductie van de uitstoot van CO2 De apostelen willen op zijn minst stabilisering. Je moet maar zo arrogant durven te zijn. Het bestaat niet dat de mens in staat zal zijn ondanks alle mogelijk rekenapparatuur om vanuit een door het geloof gewenste niveau van opwarming terug te rekenen wat het goede niveau is dan wel zou moeten zijn. De mens weet niet eens wat de ideale CO2 concentratie is dan wel zal moeten zijn.

Maar de mensheid lijkt gelukkig te zijn met zijn nieuwe verlosser. Luisterend naar de naam van Al Gore een, welgedane, verlosser die de mensheid de weg wijst naar een beter klimaat en daarmee de mensheid ook zijn voortbestaan garandeert. Deze verlosser verdient een aardige boterham aan het verkondigen van zijn boodschap tot en met een Nobelprijs toe. Al dat geld moet worden opgebracht door de gelovigen die uitgeschud zullen worden.

Hoe verblind de gelovigen zijn blijkt uit de klimaatconferentie op Bali waar een Nederlandse ambtenaar in tranen uit is gebarsten omdat de Amerikanen een wat ander standpunt innamen. Dit allemaal gebeurde op het tropische eiland Bali, een paradijs voor toeristen, dat je eenvoudig kunt bereiken vanuit Europa per vliegtuig maar het vliegen daarheen zal wel extra belast gaan worden zeker na de conferentie anders gaan er te veel mensen heen.

Het nieuwe geloof eist van de mens een onderworpenheid aan de islam gelijk. Islam betekent immers absolute onderworpenheid en door de salafisten duidelijk in praktijk gebracht zoals wij regelmatig uit het nieuws kunnen vernemen. Wij moeten ons onderwerpen aan de leer van Al Gore. Wij moeten aanhangers worden door dik en dun van het al-gorisme, doe je dat niet dan ben je een ketter dan wel een ongelovige en dan weet je wat je te wachten staat.

De wereldkruistocht die gestart is, vanuit Europa!, moet onder andere ook Azië bekeren. Ze, de gelovigen, gaan er dan wel aan voorbij dat bijvoorbeeld China niet zonder een sterke groei van werkgelegenheid, lees industriële productie, kan. Zonder groeiende werkgelegenheid betekent dat er sociale spanningen in de samenleving gaan ontstaan die onherroepelijk zullen leiden tot…..

Ketters aller landen verenigt U.

Sybe Streekstra, 16 december 2007

---

Tja Sybe, interessant stukje, maar waar blijft de link met onze mooie gemeente? Moeten wij Driebergenaren nu wel of niet de cv-thermostaat een graadje lager zetten? Aan rashypocriet Alphonse Ca… eh Gore wil ik niet teveel woorden ‘vuilmaken’; wat hij is, zit reeds in zowel zijn voor- als zijn achternaam besloten.
Hans Hermans, 17 december 2007

Tjonge Sybe,
Je schreef weer een column. Normaal zou ik een badinerende reactie op je verhaal willen schrijven. Maar dit verhaal is zó cynisch dat het alleen maar treurig stemt. Glashard ontkennen dat er wat aan de hand is past zelfs een stukjesschrijver niet. Ik voel de neiging opkomen om fel (te fel) tegen je van leer te gaan trekken en vergelijkingen te gaan maken die over de rand gaan. Ik zal dat niet doen. En ik reageer ook niet meer op je columns, het heeft geen zin. Ik wens jou en je naasten een duurzame toekomst.
Harry Boeschoten, 17 december 2007

De Nederlander

Onze roturière heeft, om met Jan Blokker te spreken, in een kwal getrapt. Zij heeft zich uitgelaten over ‘de’ Nederlander die niet zou bestaan. Dat is spijtig want die bestaat echt wel. Zodra je als Nederlander in Elten komt, om zo maar een plaats te noemen of in Antwerpen dan proef je direct het verschil en je ziet de verschillen ook. Tijdens vakanties in Frankrijk vraag ik wel eens de weg aan iemand die zijn voeten heeft omkleed met sokken en dit alles in sandalen heeft gestoken. Ik doe dat in het Nederlands. Negen van de tien keer krijg ik in onze taal ook antwoord.

Er moet dus wel iets zijn als ‘een’ Nederlander net zo als er iets moet zijn als ‘een’ Fransman of ‘een’ Griek. Heb ik net de uiterlijke verschijningsvorm als onderscheid aangevoerd zo zijn er ook duidelijke verschillen in gebaren. Wanneer wij iemand niet geheel acceptabel vinden voor normaal gedrag, dan wijzen wij met onze wijsvinger naar ons voorhoofd. Doe je dat in Frankrijk dan betekent dat ‘koppie koppie’; gebruiken wij dit laatste gebaar in Frankrijk dan breekt de hel los. Dan beoefenen wij onbevoegd de geneeskunde want dan verklaren wij iemand voor gek.

Het schudden met ons hoofd om ‘ja’ dan wel ‘nee’ aan te geven levert in Griekenland problemen op. Daar is het net anders om. Er moet dus wel iets zijn als ‘een’ Nederlander al was het alleen maar het vaak onbeschofte gedrag dat men ten toon weet te spreiden en het gehanteerde openbare taalgebruik.

Ook typisch Nederlands is het om vol trots te melden: ‘We hebben iets binnengehaald’ en dan nimmer meer van je laten horen dat je eigenlijk verloren hebt. Ik denk aan de Europese vlag van Balkenende en Timmermans die toch op 9 mei a.s., door Brussel verplicht gesteld!, moet worden uitgestoken van openbare gebouwen.

Onlangs lag in de boekhandel een atlas in de verkoop met de titel ‘ De Bosatlas van Nederland’. Alles wat maar betrekking heeft op Nederland in een boekwerk van ruim 560 pagina’s, inclusief de carnavalsplaatsnamen. De oplage van 40.000 stuks was de uitgever in drie dagen kwijt. Dit verkoop resultaat is niet gering, ook de uitgever was meer dan verrast. Maar het verkoopresultaat geeft ook aan dat de Nederlander erg naar zich zelf kijkt. De roturière had even moeten wachten met haar opmerkingen over ‘de’ Nederlander tot het moment dat de atlas binnen haar handbereik was gekomen. Dan had opgemerkt kunnen worden: ‘De’ Nederlander is verwant aan de axolotl’ dan was er slechts een zuchtje over haar heen gekomen en had de Minister President haar niet uit de wind behoeven te houden.

Sybe Streekstra, 29 oktober 2007

---

Nog sterker Michiel, Sybe kent het ook niet, want heel officieel bestaat van dit Franse woord in Nederland alleen de mannelijke variant. Trouwens, een axolotl ken je dus wel?
Hans Hermans, 29 oktober 2007

Kunnen jullie mij misschien uitleggen waar beide woorden voor staan? Dan begrijp ik waarschijnlijk de strekking van het artikel wel. Ik mis echter wel een beetje de relatie met onze gemeente of de actualiteit, maar dat kan misschien ook gelijk worden uitgelegd. Dit verhaal gaat natuurlijk voor meer landen op. Ik meen altijd een Belg te herkennen aan zijn ietwat grote, uitstekende kin. Noodzakelijk om zijn uitspraak zo te maken als ze is. Misschien weet Sybe ook wat de Heuvelrugger typeert.
Jan-Koert Lange, 30-10-2007

De axolotl is te bewonderen in Ouwehands Dierenpark Rhenen. Een andere band tussen dit bijzonder beestje en de Heuvelrug weet ik niet.
Arjan Muil, 30-10-2007

Jan Koert, waarom schrijf jij “Nederland is gelukkig een smeltkroes van nationaliteiten, geloven en rassen” en “Jammer genoeg zijn er een paar politici in Nederland die menen de boel op de spits te moeten drijven met enig demagogisch taalgebruik”? Ís dat gelukkig of vind jíj dat gelukkig en waaróm vind jij dat ‘gelukkig’? En waarom noem je iemands taalgebruik ‘demagogisch’ als die persoon alleen maar een andere mening heeft dan jij en net zo als jij nu doet, probeert medestanders te mobiliseren? Heel eerlijk gezegd word ik een beetje kotsmisselijk van al dat politiek correcte gelul dat hoofdzakelijk is gebaseerd op de fundamenten van Den Uyls (wan?)beleid en al helemaal als reactie op een onschuldig kolommetje van Sybe. Oh ja, er is maar één menselijk ras en dat is de homo sapiens in alle mogelijke kleurtjes.
Hans Hermans, 31 oktober 2007

Europa

We zullen er niet lang over praten maar de zomer van 2007 was nu niet bepaald een zomer om vaak aan terug te denken. Voorspelde men vorig jaar nog zomers met perioden van lange droogtes, en alles wat daarbij behoort, maar daar kwam tot op heden niets van uit.

Al jaren ga ik met vakante aan de Atlantische kust iets benoorden Royan. Waarom nu juist daar zult u zich afvragen. Nu het antwoord daarop is heel eenvoudig. Over het algemeen zeer aantrekkelijke weer en de oesters zijn er betaalbaar. Dit laatste was ook dit jaar het geval, doch het eerste niet. Deze vakantie is door mij veel gelezen en dat was geen straf.

Zodra je de grens van ons koninkrijk hebt overschreden worden de gebeurtenissen in dit achter gelaten gebied slechts appelmoes. Niet eens een halve pot maar nog minder. In de ‘Grote Republiek’ bestaan wij niet. Nou ja, af en toe sijpelt er iets door van onze vindingrijkheid. Zo las ik in het dagblad Libération, dat in onze hoofdstad gebruik gemaakt gaat worden van de tramlijnen om goederen binnen de stad op de juiste plaats af te leveren. In de krant die zich zelf verkoopt met de slogan ‘De krant van wakker Nederland’ heb ik niets daaromtrent gelezen. Wel in deze krant de trotse verkondiging van het succes dat onze Potter had bereikt in Brussel samen met zijn timmerman. Geen volkslied en verdere rimram vertelden beide heren met een gelukzalige glimlach op hun gelaat. Er was door hen iets groots verricht!!

In de Franse pers werd de nieuwe, hoogehakte, president afgebeeld met naast hem de Europese en Franse vlag. De laatste vlag duidelijk voor de eerste!! Een afbeelding die niets te wensen overlaat: ‘Wij Fransen hebben het duidelijk weer voor het zeggen’.

Dan komt daar de opmerking van alle Nederlanders in het Europese parlement. Zij spreken zich uit tegen vermindering van de Nederlandse invloed in zetelaantal. Daar heb ik uit de mond van Potter en zijn timmerman niets over gehoord laat staan gelezen. Het nieuwe verdrag is dus oude wijn in een nieuwe zak. De Europese parlementsleden uit Nederland onderschrijven het verdrag dus niet. Maar wij hebben hen wel gekozen en zij zitten dichter bij Europa dan Den Haag. Het lijkt mij dan ook verstandig dat het verdrag aan het oordeel van de Nederlandse bevolking wordt onderworpen door middel van een referendum. In Frankrijk zal dat ook gebeuren maar met deze president aan het roer zal men wel ‘oui’ stemmen omdat de invloed van deze republiek gewaarborgd is.

‘Europa’ waar Potter het altijd over heeft, is een vaag begrip in de politiek. Niemand kan duidelijk maken wat precies de inhoud is. De enige die dat wel kan is de geograaf. De politiek kan dat niet. Ik pleit er dan ook voor dat Europa gebaseerd moet zijn op het Romeinse recht. Bij een fors aantal leden van de EU is dat nog niet het geval en het zal nog wel een paar generaties duren voordat men dat recht heeft geaccepteerd. Of Europa van ‘de politiek’ die tijd gegund wordt weet ik niet. Een geestverwant van onze Potter, Adenauer, was heel duidelijk. Wanneer hij de rivier de Elbe overstak zei hij: “Jetzt fängt Asien an”.

Sybe Streekstra, 26 augustus 2007

---

Leuke column hoor, ik ben onder de indruk. Maar misschien toch meer iets voor in een groot landelijk dagblad. Ik zie geen enkele associatie met onze gemeente. En weten alle lezers wat bijvoorbeeld ‘Romeins recht’ is? En kent iedereen Potter en weet men wie je daarmee werkelijk bedoelt? Sorry hoor Sybe, maar ik vind een column over het verenigd Europa en jouw mening daarover misstaan op deze site. Oh ja, is Royan een grote bekende plaats in Frankrijk?
Hans Hermans, 26 augustus 2007

Nou nou, Jan Kurt, dat is een boude, Nederland een provincie van onze oosterburen. Is ons land dat al niet eens eerder geweest? Ik heb het gelukkig niet meegemaakt, maar ik meen dat het einde van die vijfjarige periode als een ‘bevrijding’ werd ervaren. Anders heb ik wel een ander idee, speciaal voor jou; met de verkoopopbrengst van je Driebergse woning kun je in Duitsland een villa kopen en alvast kwartier maken voor je medestanders.
Hans Hermans, 4 september 2007

Even in Driebergen

Door familieomstandigheden kwam mijn zoon over uit de Verenigde Staten waar hij woont en werkt. Ruim zes jaar was hij hier niet geweest en dat leverde een aantal boeiende opmerkingen op toen hij Nederland terugzag.

Schiphol, onze luchthaven, leverde geen problemen op, maar de weg naar Driebergen deed hem meer dan verbazen. Het was rond het middaguur en wij stonden stil in de file. Muurvast! Een ambulance kon zich er met moeite doorheen worstelen. Hij vond dit ronduit hufterig van de weggebruikers die niet voldoende vrijbaan gaven. “Dat moet je in Amerika niet flikken” zei hij.

Het stilstaan gaf hem ook de mogelijkheid eens nadrukkelijk naar het Nederlandse wagenpark te kijken. Ik vertelde hem over de hetze die door sommige Nederlanders wordt gevoerd tegen de zogenaamde SUV’s, en dat deze auto’s ook wel P.C. Hooft – tractoren worden genoemd. Op zijn vraag welke auto’s in ons land daarmee werden aangeduid wees ik hem er een aan. Hij verbaasde zich daarover en vertelde dat het door mij aangewezen voertuig slechts een crossover was, met andere woorden tussen servet en tafellaken in. Weer wat geleerd dacht ik.

Driebergen vond hij groener dan toen hij het de laatste maal had gezien. De beukenbomen in de straat waar ik woon vond hij gegroeid en bovendien erg groen.

Voor de reden van zijn plotselinge overkomst moesten wij naar een ander gedeelte van ons land. Hij begon zich af te vragen hoe het zat met de verstandelijke vermogens van het gemeentebestuur aldaar. De ene drempel was nog niet genomen of de andere doemde alweer op. “Niet zo erg best voor het milieu dat veelvuldig afremmen en optrekken”, merkte hij op. Voor de terugweg gaf hij de voorkeur aan de provinciale wegen en zodoende benaderden wij al pratend de ‘groene entree’ in aanleg aan de oostelijke kant van deze gemeente. Hij veroordeelde de grootte ervan. Kort daarvoor hadden wij een gelede bus gepasseerd en de aanblik van de entree deed hem verzuchten: “Als je met zo’n bus die rotonde gaat nemen is dat geen lolletje voor de passagiers. Hoe moet een 25 meter lange vrachtwagen dit nemen”?

Zaterdag moest het Traaij worden aangedaan. Je kunt immers niet thuiskomen met lege handen niet waar. Het winkelbestand was een verademing in vergelijk met de plaats waar hij met zijn gezin de boodschappen doet. Gezellig en kleinschalig en bovendien nog een boekwinkel met een voorraad om van te watertanden vond hij, en bovendien waar het nog druk was ook! Een groot plezier werd beleefd met het vullen van enkele zakken drop in de supermarkt waar bij tijd en wijle je ‘gematst’ wordt.

Geruime tijd heeft hij de prijzen van de huizen bij de verschillende makelaars bekeken. “Een normaal mens kan hier geen huis betalen” was zijn conclusie. Ik beaamde dat volmondig maar vertelde hem ook dat elk huis wel verkocht wordt. “Een starter komt hier toch niet aan de bak voor een dak”? Ik begon met een uitleg over de rode contour en alles wat daarmee samenhangt. Dat was abracadabra voor hem. “Geef mensen ruime percelen en het dorp blijft dan toch ook groen en de leefbaarheid neemt toch ook toe”! Ik dacht dat ik mij zelf hoorde.

Het zondagse praatprogramma ‘Buitenhof’ had zijn bijzondere belangstelling, vooral de discussie van enkele deelnemers over de toestand van de VVD op dit moment. “Die vent is gek” zei hij op een bepaald moment toen hij hoorde dat er een pleidooi kwam voor de ‘winner takes them all’ “moet hij maar eens bij ons komen wonen dan weet hij wat daarvan komt: rotzooi en bovendien politieke apathie”.

Toen ik hem vroeg zou je hier wel weer willen wonen zei hij: “Nee, het is mij toch te vol”.

Sybe Streekstra, 27 mei 2007

---

Door familieomstandigheden kwam mijn tante Rosa over uit Hong Kong waar zij woont en werkt. Ruim zes jaar was zij hier niet geweest en dat leverde een aantal boeiende opmerkingen op toen zij Nederland terugzag. Schiphol, onze luchthaven, leverde problemen op door de vele veiligheidsmaatregelen, maar de weg naar Driebergen was geheel normaal. Het was rond het middaguur en wij reden gestaag voort. Zelfs een ambulance wist zich er doorheen te worstelen. Zij vond dit geweldig van de weggebruikers die opzij schoven om vrij baan te geven. “Dat moet je in Hong Kong niet flikken” zei zij. Het ritje gaf haar ook de mogelijkheid eens nadrukkelijk naar het Nederlandse wagenpark te kijken. Ik vertelde haar over de hetze die door sommige Nederlanders wordt gevoerd tegen de zogenaamde SUV’s, en dat deze auto’s ook wel P.C. Hooft – tractoren worden genoemd. Zij verbaasde zich daarover niet en vertelde dat het door mij aangewezen voertuig inderdaad gigantisch was in vergelijking met de in Hong Kong populaire minibusjes. Weer wat geleerd dacht ik. Voor de reden van haar plotselinge overkomst moesten wij naar een ander gedeelte van ons land. Zij begon zich af te vragen hoe het zat met de verstandelijke vermogens van het gemeentebestuur aldaar. De ene drempel was nog niet genomen of de andere doemde alweer op. “Dat werkt goed zeg, iedereen rijdt veel langzamer dan bij ons”, merkte zij op. “En kijk, de bus kan er ook gewoon langs.”. Thuisgekomen heeft ze de prijzen van de huizen bij de verschillende makelaars bekeken. “Een normaal mens kan hier nog een huis betalen” was haar conclusie. Ik beaamde dat volmondig maar vertelde haar ook dat sommige huizen toch lang te koop staan. “Een starter komt hier aan de bak voor een dak”! Ik begon met een uitleg over de slimme rode contour en alles wat daarmee samenhangt; een manier om te voorkomen dat we alles volbouwen. Dat was geen abracadabra voor haar. “Geef mensen veel groene ruimte om het dorp en de hele omgeving van het dorp blijft dan groen en de leefbaarheid neemt toe. Deden we dát in Hong Kong ook maar”! Ik dacht dat ik mij zelf hoorde. Toen ik haar vroeg of ze hier weer willen wonen zei ze: “Nee, het is mij hier toch te leeg. Ik heb liever veel mensen om me heen”.
Harry Boeschoten, 28 mei 2007

Hoe je het ook bekijkt, verkeersdrempels zijn ondingen en ze zijn nog duur ook. Als je de snelheid op wegen wilt verlagen, is het volgens mij handiger om geregeld snelheidscontroles te houden. Als daarbij de boetes in de gemeentekas vloeien (daarvoor is wetgeving nodig) dan zullen gemeenten het geld voor drempels investeren in laserguns met bijbehorend personeel.  Dat betekent minder milieuverontreiniging, meer werkgelegenheid.
Renk Knol, 29-5-2007

`Het is jammer dat verkeersdrempels in Nederland een noodzakelijk kwaad zijn. Waarom kan niet iedereen zich aan de regels houden zou je zeggen. Ik zou niet weten of ze wel of niet milieuvervuilend zijn. Het is in ieder geval goed voor de auto-industrie. Ik ben de laatste weken regelmatig op pad door Nederland met mijn auto, omdat de plaatsen die ik bezoek met openbaar vervoer niet zijn te bereiken en ik verbaas mij wederom over de hoeveelheid blik. Regelmatig midden in de nacht in een file gestaan. Dus dan heb je geen drempels nodig. Wat mij betreft veel meer telewerken, gratis openbaar vervoer en auto’s belasten naar verbruik. Moet toch niet zo moeilijk zijn. Ook de spitstax snel invoeren.
Renk, het zou inderdaad fijn zijn als de gelden van boetes in de gemeentekas konden vloeien. Ik vrees echter dat deze gelden dan niet aan verkeersoplossingen worden besteedt, maar dat daarmee prestige objecten worden gefinancierd als er tenminste geen financiële debacles meer te verwachten zijn.
Jan Koert Lange, 30-5-2007

Toch wel grappig deze reactie van de heer Boeschoten. Tel hierbij zijn vorige reacties op en dan zou zomaar de indruk kunnen ontstaan dat er van de kant van de heer Boeschoten enige frustraties bestaan aangaande de persoon van de heer Streekstra, dan wel zijn literaire bijdragen als columnist. Boeschotens reactie op de column “De ironie van de geschiedenis”, welke haaks staat op zijn bovenstaand repliek, bevestigt die indruk. Wellicht is het aanbevelenswaardig dat beide heren tête-à-tête, al dan niet met een glas geestrijk vocht onder handbereik, trachten de ongetwijfeld verstoorde bilaterale betrekkingen te normaliseren.
Cees Oostwoud, 30-5-2007

Pas geleden was een nicht van mij over uit Bangladesh. Na een reis van ruim twee dagen haalde ik haar op van Schiphol. Ze was nog nooit in Nederland geweest en verbaasde zich telkens weer. Ze was verbaasd dat overal wegen lagen en dat er zoveel auto’s reden. Toen we richting Utrecht in de file reden en toch nog gepasseerd werden door een ambulance vroeg ze waarom die auto zoveel haast had en wat die ging doen. Toen ik haar dit had uitgelegd vroeg ze zich af wat een ziekenhuis was. Ook dat legde ik haar uit waarna ze stil werd. In Driebergen aangekomen zag ze al de schitterende huizen en keek haar ogen uit. Jan vroeg ze wonen hier alleen maar ministers en dergelijke? Nee zei ik verbaasd, hier wonen heel gewone mensen. Hebben die dan allemaal zo’n groot huis en hoeveel mensen wonen daar dan wel niet in. Toen ik zei dat dit inderdaad zo was en dat er gemiddeld ongeveer 4 a 5 mensen in dit soort huizen woonde schrok ze en kreeg tranen in haar ogen. Toen ik aan het eind van haar vakantie vroeg of ze in Nederland vroeg of ze hier wilde blijven wonen keek ze mij verschrikt aan. “Nee” zei ze zachtjes we moeten nog heel veel doen!!
Jan Dogger, 30-5-2007Even een reactie op de reactie van Cees Oostwoud (die reageerde op mijn reactie op de column van Sybe Streekstra): het is inderdaad zo dat ik er telkens naar uitkijk als er weer een onversneden Streekstra op het net staat. Geen van de andere columnisten roert mij zo diep dat ik onmiddellijk wil reageren (en dat soms ook doe). Dat heeft niets met de schrijver zélf van doen; wél met zijn opvattingen over de ruimtelijke ordening.
Overigens zie ik de ‘haaksheid’ van mijn reactie op 26 oktober 2006 en die van deze week niet.
Harry Boeschoten 30 mei 2007

Om over na te denken

Het klimaat is in. Iedereen praat er over en velen zeggen dan wel hoor je zeggen dat alle kleine beetjes helpen. Je moet maar in die kleine beetjes durven geloven. Wat mij opvalt is dat medewerkers verbonden aan ons nationale weercentrum altijd wat moeite hebben met het weer voor de volgende dag, maar dat diezelfde mensen met tranen in de ogen de ernst van de klimaatverandering over pakweg honderd jaar beschrijven. Het einde ter tijden is in zicht als je deze lieden moet geloven. De schuld van dit alles krijgt de mens, vooral de mens en zijn ‘heilige’-koe: de auto. De auto is nota bene het ultieme vervoermiddel wat de mens heeft bedacht en dat zorg heeft gedragen voor een geweldige sociale omwenteling in het bestaan van de mensheid.

Wanneer je de klimatologen, wetenschappers die menen ver in de toekomst te kunnen kijken, een vraag stelt over de situatie in het verleden, dan krijg je nimmer een antwoord, behalve dan dat er nog maar kort gemeten wordt.
Ik zou wel eens antwoord willen hebben op de vraag hoe het nu komt dat Het Kanaal erbij lag in de tijd dat Rome hier de baas was en de legioenen naar Engeland wisten te komen. Historisch-geografen weten dat het kanaal minder diep was en ook minder breed. Maar waarom nu de zeespiegel is gaan rijzen, zo’n 3 a 4 meter rond het jaar 400, ook op deze vraag heb ik nimmer een acceptabel antwoord kunnen krijgen behoudens dan dat de zeespiegel is gaan stijgen. Hoe dat kwam krijgen we niet te horen.

Dat vanaf ongeveer het jaar 750 het gedurende een periode van enkele honderden jaren het klimaat hier ‘warm’ was, over de oorzaak hiervan heb ik ook nimmer een bevredigend antwoord te horen gekregen.

In dit jaar, het jaar van onze Michiel de Ruyter, wordt breed uitgemeten hoe deze zeeheld onder andere de beruchte kapers van Duinkerken te lijf ging. In de 16^de maar vooral 17^de eeuw ondervond de handel daar last van. Op weg naar Indië moest men immers door Het Kanaal en dat kon alleen met wind uit het noordoosten, of niet soms? Die windrichting was in die periode overheersend. Nu is dat de wind die uit het zuidwesten komt. Die verandering voltrekt zich rond 1750 maar waarom de wind uit een andere richting ging waaien? Geen antwoord op die vraag te krijgen.

U zult begrijpen dat ik nogal wat twijfels heb ten aanzien van de voorspellingen op zeer lange termijn en dat aan deze verandering van het klimaat de mens de schuld draagt betwijfel ik geheel. Er zijn mensen die denken dat de natuur beheerst kan worden en ook nog worden bestierd.

Daarom nodig ik al diegenen uit die menen dat ‘alle beetjes helpen’ eens drie minuten lang de adem in te houden. Dat zal heel wat CO2 uitstoot schelen heb ik het vermoeden.

Sybe Streekstra, 15 april 2007

---

Hoera, een echte Streekstra-column. Ik heb ze gemist. Ik ben het met je eens Sybe, die wetenschappers die hebben gewoon een nieuwe hype ontdekt om er zelf dik geld aan te verdienen. Het is gewoon een wereldwijd wetenschapperscomplot. Ze hebben die Gore (nomen est omen) een pak dollars toegeschoven om wat gladde praatjes te maken en mooi plaatjes aan elkaar te praten. En weet je wat nou zo erg is? Ons kabinet – onder leiding van een professor (!)- trekt er ook alweer een berg duiten voor uit. Allemaal voor niks en over de ruggen van de arbeiders (mensen zoals jij en ik dus). Overigens vind ik je suggestie om eens een poosje je adem in te houden zeker navolgbaar. Maar waarom zo bescheiden – slechts drie minuten – waarom niet meteen een half uur? Dat zet tenminste zoden aan de dijk.
Harry Boeschoten – 15 april 2007

Bonuskaart

“Wat schept Driebergen het genoegen dat je rondloopt Frits” vraagt Sijmen Terpentijn. “Eigenlijk kan ik daar een eenvoudig antwoord opgeven Sijmen, ik leg mijn oor te luisteren. Ik wil weten wat er nu werkelijk onder de inwoners leeft. Er is nogal zware kritiek geuit op de plannen van het ophalen van het huisvuil, kritiek die er niet om liegt!”

“Dat lijkt mij niet zo moeilijk om kennis te vergaren hier in deze gemeenschap. Aan je oren te zien moet je deze nog wel leggen niet waar, ze zijn namelijk nog schoon”. “Sijmen je moet dat niet letterlijk opvatten, je oor te luisteren leggen wil ook zeggen praten met de inwoners”.

“Dat kun je nu zo wel zeggen maar de inwoners willen echt meer hoor”.

“Om je de waarheid te zeggen dat denk ik ook, ik weet het haast wel zeker. Uit de ingezonden brieven in de krant heerst hier zo”n beetje een oorlogsstemming, of heb ik het mis Sijmen?”

“Ik denk van niet Frits, neem nu eens het ophalen van het glas. De inwoners hadden, en hebben gelukkig nog, de hoogste score in de recycling van dit afvalproduct en dat mag je niet vergeten, men wil dat zo houden!”

“Juist Sijmen, je slaat de spijker op zijn kop. Het college heeft zonder een adviesbureau iets zelf bedacht”.

“Dat zal ongetwijfeld wel een paar dagen op de hei gekost hebben denk ik zo, want denken over zulk een moeilijk probleem kost nu eenmaal veel tijd”.

“Sijmen ik moet je nu teleurstellen er is geen heidag aan te pas gekomen en dat wil wel wat zeggen over het creatieve vermogen van het college, dat moet je nu beamen”.

“Dat wil ik zeker doen, maar dan moet ik wel weten wat de uitkomst is”.

Frits gaat er echt even voor staan. Spant zijn rug, groet onderwijl een hem bekende, helaas geen inwoner van de gemeente, en steekt van wal.

“Kijk, wat wij hebben bedacht is het volgende. Eenmaal in de veertien dagen trek ik samen met de andere collegeleden een nummer van vier cijfer. De postcode van de verschillende dorpen. Vervolgens komen de letters aan de beurt. Zo worden de straten zichtbaar. Tussen zes en zeven uur op de zondagochtend verlaten nu mannen hun huizen met in hun handen tassen met daarin het glaswerk van de afgelopen veertien dagen. Je zult zien Sijmen dat ze twee aan twee gaan lopen op weg naar de glasbakken die een zeer strategische opstelling hebben”.

“Ik begin het een beetje te begrijpen Frits, jij wilt een processie hebben in de gemeente van drankaanbidders”.

“Ja Sijmen, zo zou je het kunnen noemen wij noemen het de ontnuchteringsloop. Dat het een processie genoemd zou worden kreeg ik niet door het college. Dat is wel jammer maar het is nu eenmaal zo. Wethouder Pelleboer wilde ook graag een processie want dat zou een stimulans zijn voor de totale horeca op de heuvelrug. Want wie heeft er nu nog een processie in ons land?”

“Wat is dit toch een fantastisch idee van het college Frits, had ik niet kunnen bedenken daarvoor moet je collegelid en in jou geval voorzitter om dit in goede banen te leiden. A propos Frits heb je er ook aangedacht dat de glasbakken al vol kunnen zitten voordat alle straten hun plicht hebben gedaan en hun glas niet meer kwijt kunnen?”

“Ook daar is over nagedacht, daar waar dat zal gebeuren nemen wij een harde maatregel. Omdat alles wordt georganiseerd met als basis de postcode is het eenvoudig zulk een wijk volledig droog te leggen”.

“Frits Frits wat een woeste plannen heb je toch. De inwoners kunnen toch smokkelen of denk je dat ze dat niet zullen doen?”

“Nee Sijmen ook daar is aangedacht. De bonuskaart uit Zaandam zal ons daarbij helpen, geleverd worden kan niet meer!”.

Sybe Streekstra, 4 maart 2007

---

Weekje weg in eigen land

Kort geleden las ik in de krant voor de intellectuele middenstander een artikel over nieuwe leden in onze Tweede Kamer. Zij krijgen van de oude rotten in het vak een opleiding hoe ze zich dienen te gedragen in deze kamer en in de fractie. Hoe de pikorde is en bovenal geen eigen opvattingen huldigen maar altijd het partijstandpunt uitdragen. Dat dit alles indruist tegen de geest der wetten trekken de partijen zich niet veel van aan. Zij houden er hun eigen wetten op na.

Mij gaat het voornamelijk om de opleiding. De gedachte om de raadsleden van een opleiding te voorzien is door de eerste voorzitter van de raad gelanceerd. Grote tegenstand heeft hij van de fractievoorzitters niet gekregen behalve toen het op de centen aankwam was de wereld te klein. Het plan is niet verder gekomen dan de commissievergadering. De burgemeester hoorde dit alles met een zekere teleurstelling aan. Nu wordt er heel voorzichtig weer aangedacht. De gedachte op zich is geen slechte, al was het alleen maar om de raadsleden iets van ons staatrecht bij te brengen en hen het verschil tussen een motie en een amendement te leren.

Of dit alles op de Drentse hei moet gebeuren laat ik in het midden, er zijn mogelijk mooiere plekken te vinden. Wanneer de raad volmondig achter de scholing gaat staan, hetgeen ik van harte hoop, dan mag daar best een prijskaart aanhangen. Met opzet zeg ik prijskaart en geen prijskaartje want dan wordt het niets. Gewoon ‘een weekje weg in eigen land’. Om 08.00 uur beginnen met een pittige voordracht tot 10.00 uur en dan naar buiten, de hei op, voorzien van een kan koffie en een stuk droog roggebrood om heidebezems te maken, plaggen te steken etc. Al dat handwerk wat een landman gewoon is te doen om de zaak groen te houden overigens ook een doelstelling van de raad. Om 16.00 volgt een tweede voordracht, iets pittiger dan de eerste maar dat kan een ieder wel goed aan want het handwerk heeft de geest gezuiverd en wakker gemaakt. Na een eenvoudige warme maaltijd volgt de derde voordracht tot 22.00 uur. Dan is er eindelijk wat tijd voor ontspanning: de zogenaamde avondvergadering om de techniek van vergaderen aan te leren. Voortijdig afhaken is daar niet bij, de bedstee mag niet eerder worden opgezocht nadat besluiten zijn genomen. De volgende dag 06.00 uur een ochtendwandeling van ongeveer een uur, dan een ontbijt gevolgd door een voordracht vanaf 08.00 uur. Zo wordt het weekje weg aardig gevuld met tot slot een eindtoets met kans op een diploma en voor de zwakke raadsleden een getuigschrift dat er aan een scholing is deelgenomen.

Het zal u duidelijk zijn dat zo’n weekje echt wel een paar centen kost. Deze kosten zijn eenvoudig te betalen uit de gemeentekas. Een paar beleidsnota’s minder, je merkt toch niet of er nu 360 dan wel 358 zijn gemaakt, kan best.

Heeft zulk een scholingscursus wel nut vraagt u zich ongetwijfeld af. Hierop zou ik volmondig met ‘ja’ willen antwoorden. De inwoners van de gemeente Utrechtse Heuvelrug krijgen er heel veel voor terug. Ja, zij hebben er zelfs recht op. De werkwijze van de raad zal zichtbaar verbeteren en daar was het om te doen, dat wil de raad voor u ook. En bovendien lekker interactief bezig zijn.

Maar zult u zich afvragen moeten wij dat nu betalen? Nee natuurlijk niet. Wanneer de raad van oordeel is dat een scholing op zijn plaats is dan ben ik de mening toegedaan dat de leden van de raad ‘het weekje weg in eigen land’ uit eigen zak gaan betalen. Het resultaat zal beduidend groter zijn.

Sybe Streekstra, 21 januari 2007

---

Goedkoopste en meest effectieve oplossing? Een boek over staatsinrichting laten lezen en na overhoring de raadsleden met een onvoldoende de straten laten aanvegen.
Hans Hermans, 21-01-2007

Bericht uit de samenleving

Inwoners van Driebergen-Rijsenburg hebben een lange staat van dienst op het terrein van het onderwijs en wel vooral daar waar het gaat om het overdragen van kennis en ervaring aan de medemens. Sommige mensen noemen deze karaktertrek zendingsdrift met het accent op drift. Ook mensen die slechts een korte tijd in Driebergen-Rijsenburg hebben gewoond zijn hier mee behept. Onze oud-burgervader Hein Bloemen, geëmigreerd naar een gemeente achter de IJssel, is ook zo iemand.

Wat is het geval, onze oud-burgervader is betrokken geraakt in een burenruzie, een gewone ordinaire ruzie, waarin een haan een zeer prominente rol speelde. Zoals wij allemaal weten heeft een haan de neiging om bij het krieken van de dageraad dit krieken op een luidruchtige toon te verwelkomen. In de volksmond wordt dit hanengekraai genoemd. In de gemeente Berkelland, waar Hein Bloemen de hamer mag hanteren, zit een haan in een hok dat, passend binnen het bestemmingsplan en ook nog eens voldoet aan de welstandsnota, aan de Oude Borculoseweg is gerealiseerd. Een degelijk bouwwerk dat met toestemming is gebouwd. Het probleem dat zich nu aandiende had te maken met de gebruiksvergunning. Een vergunning was afgeven voor het houden van kippen in een hok, een kippenhok dus. Nu wil een kip ook wel eens wat en een haan kan wel eens wat en om aan beider verlangen toe te geven had de eigenaar van het kippenhok de gebruiksvergunning eigener beweging maar wat opgerekt om aan dit verlangen toe te geven. De bewoners van de Oude Borculoseweg werden direct met dit oprekken geconfronteerd. Een actiegroep werd opgericht en de leider van deze groep vroeg audiëntie aan bij de burgemeester. Zo gaat dat nog in dat gedeelte van ons land waar nog niet alle herendiensten zijn afgeschaft.

Hein Bloemen werd nu, als groot jurist bekendstaand, gevraagd om een oordeel te vellen.

Voor een magistraat als Bloemen past het niet zelf het oor te luisteren te leggen, ook gezien het postuur zou dat niet kunnen, maar het instellen van een adviescommissie is eenvoudig. Deze eenvoud is er een van magistrale allure.

Een adviescommissie zonder duidelijke opdracht is geen goede commissie dus werd, zoals gebruikelijk in bestuurlijk Nederland, een doelstelling en de daarbij behorende taakomschrijving opgesteld en vastgesteld door het hoogste orgaan in de gemeente.

Allereerst diende de gebruiksvergunning aan een nader onderzoek te worden onderworpen, wel of geen haan en mag een haan wel in een kippenhok. Diende eventueel de geldende Algemeen Plaatselijk Verordening te worden aangepast dan wel verdiende het aanbeveling het kippenhok uit de dorpskern te plaatsen en tot slot kon er ook niet voorbijgegaan worden aan de overweging een andere tijd voor Berkelland in te voeren om aan de bezwaren, die zich voornamelijk voordeden aan de randen van de nacht, tegemoet te komen.

Het heeft even geduurd, de dagen werden inmiddels korter en daarmee de nachten langer, maar er kwam uiteindelijk een advies, niet eenduidig maar wel een advies waar de jurist Hein Bloemen eigenlijk geen ‘chocola’ van kon maken. Het kostte hem wel enig denkwerk maar er kwam uiteindelijk een prachtige kop met dit bruine goud.

Nog even had Hein Bloemen overwogen de haan, op kosten van de gemeente de nek om te draaien maar omdat hij niet de geschiedenis wilde ingaan als de Magere ‘Hein’ van Berkelland, had hij dit plan maar laten varen en was terug gevallen op zijn ervaring.

Het hok diende voorzien te worden van een gordijn dat geen licht mocht doorlaten.

Dit gordijn mocht niet eerder worden opengeschoven dan op een tijdstip dat de buurt in onderling overleg had vastgesteld.

Deze chocolade vondst sprak de inwoners van Berkelland aan. Tal van loftuitingen kreeg hij over zich heen. Het Nederlands Hanen Genootschap reisde zelfs af naar Berkelland om deze jurist met een perfect georchestreerde aubade toe te kraaien. Hein straalde van geluk toen hij dit aanhoorde op het bordes van het gemeentehuis van Berkelland maar onderwijl dacht hij toch ook even aan de zeer goed gevoede haan die zijn pan ontlopen was. Maar hij wist ook, als goed CDA-er, dat hij de kabinetsformatie niet uit het oog mocht verliezen, want misschien moet er wel worden samengewerkt met de Partij voor de Dieren en daar past geen Magere ‘Hein’ bij.

Sybe Streekstra, 10 december 2006

De ironie van de geschiedenis

Op woensdag 22 november is het dan zover. De inwoners van ons koninkrijk zullen in gesloten colonnes optrekken naar de stemlokalen om deel te nemen aan een regionale verkiezing binnen Europa waar het koninkrijk der Nederlanden immers deel van uitmaakt. De uitslag van deze verkiezingen zal de overige inwoners van Europa niet interesseren net zo min als men zich in Cadzand druk heeft gemaakt over de verkiezingen voor de raad van de Utrechtse Heuvelrug nu bijna een jaar geleden. In feite zal de uitslag er weinig toe doen. Veel veranderen kunnen we niet meer. De macht van ‘Brussel’ is immers groter dan die van Den Haag. Beetje bij beetje krijgen steeds we minder te zeggen hoe wij bijvoorbeeld ons land willen inrichten. Ongetwijfeld fronst U nu uw wenkbrauwen en U denkt dat wij nog steeds autonoom zijn. “Wij mogen toch doen wat we willen?” Maar dat is zeer betrekkelijk. De Staten-Generaal oordeelt wel over de begroting maar het is ‘Brussel’ dat het laatste woord heeft.

Onze agrarische productie is ‘opgehangen’ aan de regels vanuit Brussel en de gevolgen daarvan ziet U direct op de Utrechtse Heuvelrug. Nu komt daar de regeling omtrent het zogenaamde ‘fijnstof’ bij. Ons land moet daaraan voldoen in 2010 en dat is nog maar drie jaar te gaan. Kortdag dus zeer kortdag derhalve. De staatssecretaris heeft zijn hoop nu gevestigd op het Europese Parlement om alleen voor Nederland een uitzondering te maken. Maar ook hij weet drommels goed dat die hoop ijdel is. De rol van Nederland in dit parlement is niet groot te noemen.

Overal waar mensen leven heb je fijnstof, overal waar mensen dicht op elkaar laat wonen heb je nog meer fijnstof. Voor de gezondheid van de mensen is dat niet ideaal te noemen. Daarom komt Brussel dan ook met strenge maatregelen.

In de 19^de eeuw waren de steden in ons land nog ommuurd, de gemiddelde leeftijd in de stad was beduidend lager dan buiten de stad. De welgestelden onder de stadsbewoners verlieten, als het enigszins kon, de stad en lieten huizen bouwen ondermeer op de Utrechtse Heuvelrug. Nog steeds te zien binnen deze gemeente. De ongezonde steden en niet te vergeten de bevolkingsdruk deed de vestingwet ontstaan een wet die het mogelijk maakte de stadsomwallingen te slechten. Er kwam ruimte om te bouwen voor de minder welgestelden en bovendien nam de levensverwachting toe. Denkt U maar eens aan de enorme cholera epidemie die de dicht bevolkte stad Utrecht in de 19^de eeuw teisterde.

Nu in deze eeuw, de eeuw waarin we leven!, zijn er ook omwallingen niet zichtbaar voor de wandelaar maar wel zichtbaar op het gemeentekantoor. Daar heet in het jargon de omwalling ‘rode contour’ waar buiten niet gebouwd mag worden. Bouwlocaties dienen gezocht worden binnen deze contour in het vakjargon ‘inbreilocatie(s)’ genoemd. Zo belanden we weer in de 19^de eeuw. U begrijpt het al de rode contour werkt negatief op de gezondheid dus….. over niet al te lange tijd zal deze contour ook hier verdwijnen en ook de gemeente Utrechtse Heuvelrug krijgt er mee te maken. Zogenaamde Vinex-locaties kunnen niet meer, er zal gebouwd moeten worden op ruimere percelen grond om op goede wijze het hoofd te kunnen bieden aan het fijnstof. Bomen zullen moeten sneuvelen om de mens gezond te laten blijven. oh ironie van de geschiedenis.
Sybe Streekstra, 29 oktober 2006

---

Leuke en interessante column, waarbij je je aanvankelijk afvraagt, “had deze niet in een landelijk dagblad moeten staan”? Hoewel er in ons overbevolkte landje nog steeds een groot huizentekort bestaat, is er sinds kort de tegenkracht van het fijnstof. Op die wijze houdt de nog steeds uitdijende overheid zichzelf in stand, regeltjes en tegenregeltjes.
Hans Hermans, 29-10-2006

Dank je wel Sybe.  Deze column zet mij weer eens aan het denken.  Sommige dingen lijken zo simpel maar er zit heel veel in . Ik vind dat je de problematiek omtrent milieu en wonen, maar ook de rol van de samenleving hierin, kort en krachtig hebt neergezet!
Jan Koert Lange, 30-10-2006

Beste Sybe, Hans en Jan Koert helaas kan ik niet meegaan in jullie redenatie. Uitgangspunt is dat fijnstof wordt veroorzaakt door de te dicht op elkaar wonende mens zoals Sybe dat beschrijft. De regels m.b.t. fijnstof vanuit Brussel betreft het feit dat met op plekken waar nog geen bebouwing is men pas mag bouwen als de norm m.b.t. fijnstof wordt gehaald. Deze fijnstof wordt grotendeels geproduceerd door wegverkeer en industrie en niet door mensen die er nog niet wonen. Dus rode contouren in gemeenten en dergelijke en de verdere redenatie is leuk beschreven maar mist, zoals zo vaak in zogenaamde logische verbanden, elke grond. Gaarne in het vervolg minder stemmingmakerij.
Jan Dogger, 30-10-2006

Jan, de basis waarmee Sybe begint klopt wel. Hij legt een verband tussen de verkiezingen van ons parlement en de verminderde invloed van de nationale regeringen daarop. Daar is vrijwel iedereen het over eens en dat dit in sommige gevallen voor ons land zo negatief uitpakt is ook duidelijk.
Over het algemeen liggen de (pre)Vinex locaties nabij snelwegen en dat levert in ieder geval meer fijn stof op. Vandaar dat daar al de nodige problemen zijn. Maar ook bij locaties die niet dicht in de buurt van snelwegen liggen, treden verhoogde concentraties fijn stof op. De meeste mensen bezitten namelijk meer dan 1 auto en ze willen graag snel van huis naar hun werk en retour, dus goede wegen. Sinds ongeveer eind jaren 70 is al bekend dat meer asfalt meer autoverkeer oproept. Ik weet toevallig van het dorp waar ik wel eens aanwezig ben, dat een nieuw te bouwen woonwijk geen goedkeuring heeft gekregen omdat onder meer de normen voor fijn stof niet worden gehaald. Natuurlijk is het zo dat de basiswaarde aan stof van de industrie (vaak van buiten Nederland) en het autoverkeer afkomt, maar volgens die nieuwe, Brusselse normen, kunnen er gewoon niet meer zoveel woningen meer per hectare worden gebouwd. Wil je toch bouwen, dan zul je de “groene” zones moeten gaan benutten. De regel van “dan planten we ergens anders wel extra bomen” gaat namelijk niet meer op.
Het leuke aan de column van Sybe vind ik zijn parallel met het verleden. We kunnen leren van de geschiedenis en in dit geval doet zich een parallel voor alleen met een andere achtergrond. Ik hoop dat sommige andere parallellen ons bespaard blijven want bij overbevolking krijg je een grotere kans op besmettelijke ziekten en ruzies c.q. oorlogen. Blijkbaar is er een zelfregulerend mechanisme aan het werk.
De stemmingmakerij zie ik niet zo, ik vind het een leuk, beschouwend stuk.
Jan Koert Lange, 30-10-2006

Ha, heerlijk: weer eens een ongenuanceerde column van Sybe S. Bijzonder knap hoe hij telkens weer in staat is om een nieuwe invalshoek te bedenken om zijn grootste wens in beeld te brengen: het volbouwen van de bossen van de Heuvelrug.
Harry Boeschoten, 31-10-2006

Duistere gevoelens

Jongstleden donderdag viel, zoals gebruikelijk op die dag, de Stichtse Courant in mijn brievenbus. Bij het openvouwen viel mijn oog direct op het artikel over de ‘groenclub’ van de hand van Jan de Beer. Haast voorspelbaar was de inhoud ervan. De groenclub in ons dorp zit de ondernemers dwars.

Toen ik het artikel gelezen had moest ik direct denken aan een periode in de vorige eeuw toen Europa, overigens niet alleen dit werelddeel, geteisterd werd door de scherpslijpers. Het heeft in de vorige eeuw veel mensenlevens gekost om aan deze scherpslijperij een einde te maken. Wij herdenken hen dan ook.

Waar gaat het in mijn optiek eigenlijk over. Als bron gebruik ik het eerder genoemde artikel in de wekelijkse krant. Een aantal mensen heeft zich in een vereniging verenigd en deze vereniging verzet zich fel tegen aantasting van het landschap door het toestaan van bebouwing. Aantasting van het landschap is een subjectief gegeven. Veelal is dit ingegeven door een gevoel van ‘schoonheid’ en ‘natuur’-beleving en dit soort gevoel leidt, beter gezegd kan leiden, tot duistere onderstromen in de gedachten van mensen met zeer gevaarlijke gevolgen van dien voor de samenleving. Een ziekelijk enthousiasme kan immers leiden tot kwelling van de medemens. Deze kwelling wordt gevoeld door een tweetal ondernemers in Driebergen, ondernemers die op eerlijke wijze hun brood proberen te verdienen.

Met verbazing lees ik dan dat door de vereniging gesteld wordt dat de Raad van State het werkelijke probleem omzeild heeft. Deze Raad omzeilt geen problemen, het probleem was voor de Raad kennelijk niet duidelijk genoeg omschreven. De Raad van State oordeelt niet op ‘gevoelen’, hetgeen de vereniging wel doet door haar beleving van de natuur centraal te stellen.

Als laatste poging wordt nu de procedure van verlening van de bouwvergunning aangegrepen. Een uitspraak in kort geding wordt verlangd om nu deze procedure te toetsen. Het wordt dus nu juridische haarkloverij van de hoogste orde. Dat hieraan kosten zijn verbonden laat de vereniging koud. De gemeenschap betaalt dit wel, en daarmee de belastingbetaler. Deze merkt dat niet zo direct maar de beide ondernemers voelen dit alles wel direct in hun beurs.

Gelukkig leven wij nu een kleine 90 jaar later toen fysiek geweld door mensen met ‘gevoel’ niet werd geschuwd. Het geweld van nu is geweld dat minder ‘boers’ is maar scherpslijpend, en dat kan ook dodelijk zijn! Het meest stuitend is de uitspraak dat door deze stap de vereniging het algemeen belang dient. Overigens weet niemand precies wat dat is, maar dit terzijde. Dit dienen van het algemeen belang werd ook door de zoon van een smid ten zuiden van de Alpen aangevoerd toen hij het ‘boerse’ geweld samenbracht in een politieke beweging. Aan de gevolgen daarvan denken wij één dag in het jaar.
Sybe Streekstra, 3 september 2006

---

Wat gemeen Sybe, om hierover te schrijven; ik was met een grondig onderzoek bezig om hierover een column te schrijven. Zelfs de term “juridische haarkloverij” was al gevallen in een e-mail naar deze duistere club. Maar goed, ik vind het een prachtige column, helemaal mee eens en ik verzin wel een ander onderwerp. Voor de zekerheid, de eerste zin is natuurlijk een grapje.
Hans Hermans, 3-9-2006

Grappig dat er juist 2 criticasters pur sang er zo’n probleem mee hebben als anderen gebruik maken van onze rechtsmiddelen. De heren Streekstra en Hermans komen niet verder als reacties op internet. Ik heb ze nog niet kunnen betrappen op iets constructiefs. Ik vind trouwens dat de heer Streekstra wel erg ver gaat door vergelijkingen te maken met scherpslijpers. Begrijp trouwens niet waarom ik mensen moet herdenken daarvoor. Ook op dit moment lopen er over de wereld nog genoeg scherpslijpers rond. Even voor de duidelijkheid, een scherpslijper is iemand, die overdreven streng in de beginselen is en geschillen graag toespitst. Dan werd en wordt meestal aan geloofskwesties gedacht en al veel langer als alleen de vorige eeuw. Maar dat terzijde. Dat de heer Streekstra daarna de zaak nog verder toespitst door vergelijkingen te trekken met het nationaal-socialisme vind ik beneden alle peil en zegt voldoende over deze meneer zelf. Iemand die zichzelf serieus neemt, verteld zoiets niet.
Het gaat de vereniging, die als een van haar doelstelling heeft het behoud van de landschappelijke waarden in dit gebied, blijkbaar om het volgende. De provincie heeft een streekplan vastgesteld, waarin in bepaalde stukken buitengebied geen bebouwing meer wordt toegestaan. De Vereniging tussen Heuvelrug Heuvelrug en Wetering wil van de rechter weten of door de “eenmalige” bebouwing toe te staan, deze bepaling uit het streekplan teniet wordt gedaan en daarmee meer mensen, op grond van deze beslissing, kunnen gaan bouwen. Dat dit toevallig 2 ondernemers betreft doet daarin niets af. Nogmaals, ze maken gewoon gebruik van hun democratisch recht net zoals ieder ander kan doen. En dat is nu net waar de heer Streekstra wat moeite mee schijnt te hebben. Binnen de VVD kon hij de meerderheid ook niet overtuigen van zijn gelijk en verliet daarom de partij. En ook hij heeft – overigens terecht – van zijn democratisch recht gebruik gemaakt door een eigen partij op te richten.
Ik ben blij dat er mensen voor hun belang of het algemeen belang opkomen. Als iedereen maar voor zichzelf opkomt zou het er slecht uitzien. Ik vind het fijn dat Willem de Ridder veronderstelt, dat alle mensen in principe perfect zijn, maar dat heeft duizenden jaren “cultuur” nog nooit bewezen. Maar misschien dat Arjan een volgende keer een column kan schrijven over spiegelogie.
Jan Koert Lange, 4-9-2006

Jan Koert, Het doet mij goed dat jij het grappig vind dat wij criticasters ‘pur sang’ hier moeite mee hebben. Uit pure overtuiging, en de naam van de vereniging “Tussen heuvelrug en Wetering” (THW) zegt het al, moeite hebben met woningbouw op bepaalde locaties, kan ik mij goed voorstellen. Echter, indien je gebruik gaat maken van alle mogelijke rechtsmiddelen, is het geen overtuiging meer, maar, zoals Sybe terecht opmerkte, juridische haarkloverij. Ik heb wat onderzoek verricht naar THW, maar er is zeer weinig over deze club te vinden. Het woord ‘duister’ in de titel van Sybe’s column is dan ook een beetje van toepassing op deze cultuurridders. Ik kan mij trouwens niet herinneren dat THW zich druk maakte om de voorgenomen bouw van een complete wijk in de ‘groene long’ aan de Lange Dreef, waarbij nota bene ook nog eens sprake is van onteigening van historische eigendommen. Naar verluidt adviseerde THW de gemeente Driebergen inzake woningbouw op ‘gevoelige’ locaties’. En wat is er nu makkelijker dan procederen tegen een paar kwekers dan tegen je broodheer? Jij hebt ons nog niet kunnen betrappen op iets constructiefs. Wel, het constructieve zit hierin, dat wij door het geven van kritiek willen aangeven het eens te zijn met de voorgenomen bouw van dienstwoningen op het kwekersterrein. Of bedoel je te zeggen dat we die huizen dan ook zelf moeten gaan construeren? Waar je wel je wel gelijk in hebt, en dat heb ik Sybe in tweede instantie buiten deze site om verweten, is de te zwaar aangezette vergelijking met nazi’s. Ik vraag mij trouwens af hoeveel lezers doorhadden, ik moest het ook vragen, dat hij Mussolini bedoelde. Tot slot zijn het die ontelbare en vaak ook nog gesubsidieerde kabouterclubjes die er mede voor hebben gezorgd dat we thans in Nederland een tekort hebben van éénmiljoen woningen.
Hans Hermans, 4-9-2006

Volgens de voorzitter van THW, de heer Blessing, heeft de Raad van State het werkelijke probleem omzeild. “Het beroep dat wij hadden aangetekend is weliswaar ongegrond verklaard” aldus Blessing “maar de Raad van State heeft ook gemeld dat de concrete beoordeling betreffende de noodzaak van een dienstwoning thuishoort bij de bouwvergunning-procedure, en die toetsing moet dus nog plaatsvinden”. Dat is volgens Blessing dan ook de reden waarom THW geen genoegen neemt met de verklaring van de Commissie Bezwaarschriften dat de groenclub niet-ontvankelijk is in deze zaak. “De gemeente heeft dit advies van de commissie overgenomen, maar de opstelling van de gemeente is niet logisch” meent Blessing “want de gemeente heeft ons in soortgelijke gevallen wel als gesprekspartner aanvaard, zoals bij het plaatsen van de noodlokalen aan de Akkerweg voor basisschool De Kring, op hetzelfde perceel als kwekerij Van Leersum. Die niet-ontvankelijkheid moet dus van tafel”.
Bovenstaande tekst is een gedeelte van het artikel van Jan de Beer in de Stichtse Courant. Uit deze tekst begrijp ik dat THW een geding aanspant omdat de Commissie bezwaarschriften de vereniging niet ontvankelijk heeft verklaard in deze. En de gemeente heeft dat advies overgenomen.
THW voert aan dat ze in soortgelijke gevallen wel als gesprekspartner werd aanvaard. Daarmee verliest THW dus uit het oog dat bezwaar maken iets anders is dan als gesprekspartner optreden. Ik schat dan ook in dat THW dit geding verliest en dus voor de kosten zal moeten opdraaien.
Renk Knol, 4-9-2006

Cruciaal is dus of THW tot nog toe alleen als gesprekspartner heeft gefunctioneerd of eerder al een zienswijze of bezwaar heeft gemaakt en als belanghebbende erkend is. Vrij vertaald is een milieugroep belanghebbend indien deze volgens zijn doelstellingen én blijkens feitelijke werkzaamheden de belangen behartigt, die bij het besluit zijn betrokken. Normaliter geven de statuten van de organisatie hierin voldoende inzicht.
Jan Koert Lange, 5-9-2006

Volgens Van Dale is een ‘contour’ een omtreklijn. En dat is een gesloten lijn. De rode contour om Driebergen is niet gesloten: derhalve kan er dan ook niet gesproken worden van ‘buiten’ of ‘binnen’ de contour bouwen.
Jan Zwart, 5-9-2006

Over haarkloverij gesproken!
Jan Koert Lange, 5-9-2006

Beste Jan Zwart. Dit is halve informatie. Volgens de vandale is contour 1omtreklijn, 2 globale, geschetste vorm. Volgens mij nu voldoende haarkloverij.
Jan Dogger, 6-9-2006

WAT EEN GELEUTER OP DE VIERKANTE MILLIMETER!!!! Iedereen vergeet waar het hier om draait; twee gezinnen maken al twee!! jaar onnodig veel (advocaat)kosten om dit gezoek naar spijkers op laag water door de THW te kunnen bekostigen. En waarom??? Omdat een paar Pitbulls van de THW besloten hebben deze hardwerkende LAND!!!!bouwers en NATUURLIEFHEBBERS!!!! (ze kweken nota bene zelf nieuwe natuur!!!) zo lang mogelijk dwars te zitten. Ze preken o zo goed te zijn voor de natuur..ja vooral uit principe!! Gek dat er ook personen in de hogere rangen van de vereniging van de THW zitten die er in de wellicht nabije toekomst wel opvallend veel belang bij hebben om vrienden met de leden te blijven! Bah!! Maar dit ter zijde en terugkomend op deze zaak die al zò lang loopt….of laat ik in de bewoording van de advocaat van de THW spreken; DIT SPEL WAT ER GESPEELD WORDT!!…  Als je in beginsel een principe-uitspraak van de Raad van State wilt nav een onafhankelijk onderzoek siert het je niet als je zelf een of andere malafide meneer met pretenties de opdracht geeft om de zaak te onderzoeken en een advies uit te brengen.Heel knap is het wel dat deze meneer met een “weelderige” CV een advies uitbrengt zonder ooit een laars op de grond van een van de twee kwekerijen gezet te hebben!! JAHA… DAN BEN JE BEST KNAP!! Trouwens wel opvallend dat dit advies in het voordeel van de THW uitpakte!! Gelukkig is de Raad van State verstandig en doorziet deze de list direct.Tja, het siert de mens als je een goed verliezer bent maar nee..helaas behoort de THW niet tot deze categorie!! Of…eh…zeg ik dit wel goed? Ik heb namelijk begrepen dat er wat dit onderwerp betreft wellicht niet gehandeld wordt namens alle (lees de meerderheid) van de leden. In dat geval; voelt u zich vooral niet aangesproken maar probeer dit voortslepend gemierenn… te beëindigen door de vereniging ertoe te brengen verder geen bezwaren meer te maken! Ik ken de gezinnen, dat moge duidelijk zijn…ook de “ins-en-outs” van deze zaak zijn mij voor een groot deel bekend……en ik zie hoe deze gezinnen er gruwelijk van te lijden hebben; dus THW…STOP HIERMEE!!!!! P.S.1 Zeg THW ..al eens berekend hoeveel bomen er extra moeten worden gekapt door jullie eindeloze juridische gezeur waar echt kilo`s papier aan besteed worden terwijl jullie je uitspraak van de RvS hebben en jullie nu al weten dat jullie dit verdere getouwtrek niet gaan winnen?? En eh… leden: willen jullie écht lid zijn van een vereniging welke het verenigingskapitaal aan dit soort gepeupel uitgeeft? P.S. 2 Ik ben van mening dat de THW echt wel zijn nut heeft bewezen in een aantal belangrijke zaken (oa gesplitste aansluiting) maar zoals eerder gezegd..het siert de vereniging als ze zich als een goed verliezer gedragen in een zaak waar op deze manier niemand als winnaar uitkomt. Begrijp me niet verkeerd;ik ben er van overtuigt dat de kwekerijen uiteindelijk gaan winnen, maar ik zie dagelijks wat een schade dit gezoek op laag water aanbrengt! 
Nicole Hendriksen, 8-9-2006

Postkantoor

Wanneer u in Driebergen woont bezoekt u ongetwijfeld wel eens het postkantoor aan de Hoofdstraat. Als echter de plannen van TPG tot uitvoer komen, en dat duurt niet lang meer, dan zal dit kantoor verdwijnen. TPG heeft plannen met het postkantoor, het zal worden geamoveerd, met andere woorden het zal met de grond gelijk gemaakt worden.

Daarmee verdwijnt een architectonisch specimen van de jaren vijftig architectuur uit ons dorp om ongetwijfeld plaats te maken voor een appartementencomplex. Dat gebouw krijgt dan een uitstraling waar, wanneer ik daar langs loop met mijn kleinkinderen deze zullen vragen: ‘Opa heeft daar Napoleon ook gewoond?’

Het verwijderen van dit postkantoor is een culturele ramp voor de Heuvelrug. We weten allemaal dat het gemeentebestuur weinig op heeft en heeft gehad met het culturele erfgoed. Kijk maar eens langs de Hoofdstraat, verschraling is overal te zien.

Is de verdwijning van het postkantoor op die plaats tegen te houden? Ik vrees van niet. De PTT is al lang geen staatsbedrijf meer, daarom heet dit nu TPG, en de postbestellers zijn hun ambtenarenstatus ook al lang kwijt, helaas. De Postwet laat mogelijkheden open voor andere bezorgers van de post mits deze maar de garantie geven dat de post bezorgd wordt op het op het poststuk aangegeven adres. Misschien denkt u wel: ‘Dat maakt mij niets uit als ik het maar krijg’. Maar ik vind dat wel erg simpel om zo te denken. U mag dat wel van mij, maar denkt u ook eens goed na.

Ik kom met een zekere regelmaat in de Verenigde Staten op familiebezoek. In dàt land wil men ook de post gaan privatiseren. In dàt land, dat door ons als het meest kapitalistische land in de wereld wordt beschouwd, is de bevolking in verzet gekomen. Dat verzet is gehonoreerd en het voortbestaan van de postkantoren is in zicht. De ‘geachte’ afgevaardigden in het congres hebben een wet gemaakt met een zeer subtiele inhoud. De posterijen worden verplicht de post te bezorgen op het adres dat de ontvanger opgeeft aan diegenen die post ter bestelling aanbieden. Dat is logisch denkt u natuurlijk, maar nu komt het, de mensen op het platteland waar de kantoren dreigen te verdwijnen nemen allemaal een postbus. De inwoners van een dorp op het platteland dat, vergeleken met ‘steden’ als Rijsenburg en Overberg, slechts een vlek genoemd kan worden, laten hun post bezorgen in een postbus op het …….. ja inderdaad, het postkantoor!! Dat houdt in dat dit kantoor niet gesloten kan en mag worden. Het moet dagelijks geopend zijn omdat de mensen de post moeten kunnen halen en eventueel brengen. Ik vind dit een daad van bijzondere gemeenschapszin.

Onze vertegenwoordigers van de Nederlandse regio binnen de EU, zo noem ik hen die de Staten-Generaal bevolken, hebben met de wetgeving een steek laten vallen. Zij huilen nu de tranen van de krokodil als zij het hebben over de leegloop van het platteland. In het vele malen grotere Amerika is de politieke afstand met de burger toch kennelijk kleiner.

Sybe Streekstra, 7 mei 2006

---

Beste Sybe,
Ik had nog niet van die plannen gehoord. Ben dan ook benieuwd waar TPG zich dan gaat vestigen in Driebergen.
Sinds Frans Copini in de column van vorige week aan het dromen is geslagen wil ik wel dromen over de nieuwe locatie van TPG. Daarbij moet gezegd zijn dat ik afbraak van het postkantoor niet erg vind, net zomin als de afbraak van het station, dat waarschijnlijk uit dezelfde architectonische periode stamt: goedkope crisisbouw.

Laat TPG de locatie maar verkopen aan een projectontwikkelaar en dat voor veel geld. Die projectontwikkelaar krijgt dan de opdracht om daar een modern appartementencomplex (dus geen retro-architectuur als bij Villa Nuova, of erger nog, een kasteel aan de Langbroekerdijk) neer te zetten met een hoge architectonische waarde. Dusdanig dat het past in de Lustwarande. Laat we het hebben over een 6-tal appartementen in de prijsklasse van 2 miljoen euro. Zeer duur dus. Omdat het bestemmingsplan gewijzigd moet worden, verbindt de gemeente daar de voorwaarde aan dat elders in de gemeente door diezelfde projectontwikkelaar een complex sociale woningbouw wordt gerealiseerd.

Het ‘nieuwe’ postkantoor kan natuurlijk gevestigd worden in het voormalige gemeentekantoor. Dat verkoopt de gemeente voor een appel en een ei aan TPG, met als voorwaarde dat TPG zich verplicht in dat gebouw voor een zeer lage prijs balieruimte en kantoor ruimte te verhuren aan maatschappelijke non-profit-instellingen. Ik denk daarbij aan een VVV-kantoor, kantoortjes voor vluchtelingenwerk, slachtofferhulp en wat al dies meer zij.
Het zal wel een droom blijven.
Renk Knol, 7 mei 2006

Kees Geveke, 10 mei 2006

Beste Kees,
Zo’n rotonde met daarop het Schaepmanmonument lijkt mij een uitstekend idee. Op de plek van het monument kun je dan ook een qua architectuur hoogwaardig gebouw neer zetten. En wel op een dusdanige manier dat die lelijke flat (Park Seminarie) aan het oog wordt onttrokken.
Renk Knol, 10 mei 2006

Geachte lezers,
Maakt u geen zorgen, TPG vestigt zich vast niet meer in een ander postkantoor. Wie verder kijkt dan z’n Driebergse neus lang is weet dat ook elders in het land postkantoren worden opgeheven. Er wordt dan een postagentschap bij een plaatselijke middenstander naar binnen geschoven die wel wat meer belangstelling voor zijn nering kan gebruiken.
Met groet,
Paul Bruggema, 11 mei 2006

Beloven

Nog niet zo lang geleden, in de maanden oktober en november, waren de kandidaten van de verschillende politieke partijen actief om kiezers te winnen voor hun standpunt(en).

Dat gebeurde op verschillende manieren. Het beste contact kon men leggen op straat was het oordeel en vandaar ook dat de verschillende dorpen werden aangedaan door de verkiezingskaravanen. Sommige partijen gingen zelfs zover bekende politici uit Den Haag te halen.

De gesprekken waren vaak eenzijdig te noemen. De potentiële kiezer was nogal sceptisch. Dit was vooral ingegeven door het feit dat zij met betrekking tot de herindeling niet ‘gehoord’ waren. Steevast kregen deze kiezers te horen dat dit nu echt afgelopen zou zijn en dat om hun oordeel in belangrijke zaken gevraagd zou worden. ‘We gaan zeker naar uw luisteren’ kreeg men te horen. Maar de keizer geloofde het wel. Een beduidend groot aantal ging niet naar het stemlokaal, zo bleef In Driebergen bijna 60% thuis.

Nu staat de nieuwe raad voor een beslissing die alle inwoners direct aangaat en dat is de naamgeving van de nieuwe gemeente. Een poging van enkele raadsleden om de inwoners bij deze naamgeving te betrekken mislukte. Een raadslid, nota bene afkomstig uit de zogenaamde linkse progressieve hoek dan wel kerk, ging zelfs zover door te stellen: ‘Namen die je dan krijgt stellen helemaal niets voor!’ Je moet maar durven zou ik willen zeggen. Zo krijgt de gemeente een door Den Haag aangeleverde naam ‘Utrechtse Heuvelrug’. De coalitie partijen spraken zich positief uit over deze naamgeving. Veranderen zou te veel geld gaan kosten en daarmee spraken zij zich uit voor de god ‘geld’. Ook de partij die eens de leus voerde “Niet bij brood alleen’ koos voor Mammon.

De leden van de raad hebben een kans gemist om het vertrouwen van de burgers te herwinnen. De inwoner denkt weer: “Ze beloven alleen maar weer wat”
Sybe Streekstra, 19 maart 2006

---

Complot?

Al zeer spoedig na de verkiezingen van 30 november j.l. werden de fractievoorzitters op een avond uitgenodigd bij de commissaris. De ‘kleinen’ op bezoek bij de grote Staal van de provincie.

Aan een ellipsvormige tafel op de 14everdieping werd van gedachten gewisseld over wie de meest geschikte kandidaat zou kunnen zijn voor de nieuwbakken gemeente “De Heuvelrug”. In enkele korte bewoordingen maakte de commissaris duidelijk dat de aanwezigen “De Heuvelrug” niet al te beperkt moesten zien. “De Heuvelrug” maakt deel uit van de Utrechtse Heuvelrug en deze strekt zich uit van Hilversum tot en met Rhenen.
Nadat de commissaris zijn profiel had geschetst kon niemand tot een andere conclusie komen dan dat dit profiel uitstekend van toepassing was op de juist in ruststand gebrachte burgemeester van onze buurgemeente Zeist.

Kort daarop kwam deze op ‘sollicitatie’ bij de fractievoorzitters in het toen nog als zodanig fungerende gemeentehuis van Leersum. Door een zijdeur werd hij het gebouw binnen geloodst. De bevolking mocht hem eens voortijdig te zien krijgen. Tijdens dit gesprek werd ook de positie van “De Heuvelrug” aangesneden. Nu een grote gemeente immers en daarbij ook een speler van formaat. De sollicitant zag een en ander toch ook wat ruimer, ook hij oordeelde dat de aanwezigen “De Heuvelrug” toch niet al te beperkt moesten zien.

In de nacht van de jaarwisseling werd door gemeenteambtenaren de naam onthuld op de plaatsnaamborden. Toen konden de inwoners lezen dat zij kwamen te wonen in de gemeente “Utrechtse Heuvelrug”. Een naam die nog niet eens door de nieuwe raad is vastgesteld.

In de maand januari kreeg ik een schrijven van het ABP uit Heerlen. Naam was juist geschreven evenals straat, huisnummer en postcode. Maar als woonplaats stond niet meer Driebergen maar, U raadt het al, Utrechtse Heuvelrug!

Als je dit nu allemaal zo bemerkt zou je mogelijk kunnen gaan denken aan een complot. Is het misschien mogelijk dat er al plannen zijn voor een mogelijke nieuwe herindeling en laat men de inwoners al vast wennen aan de nieuwe naam?

Er komt binnen vier jaar een nieuwe gemeente Groot Hilversum en deze grenst immers aan gemeente De Bilt en die gemeente behoort toch ook tot de Utrechtse Heuvelrug dus……….

Boomgrens

Op de grens van de gemeente Driebergen-Rijsenburg hebben enkele delvers met vakmanschap een graf in de gereedheid gebracht waarin de gemeente Driebergen-Rijsenburg zijn laatste rusplaats kan vinden. Het juiste aantal rouwenden zal nimmer vastgesteld kunnen worden in absolute eenheden, alleen een percentage kan worden genoemd: zestig procent van de kiesgerechtigde inwoners!

Op 1 januari zal de gemeente niet meer bestaan. De eigen boontjes doppen zal er niet meer bij zijn. 75% anderen zullen in de nieuwe gemeente gaan meepraten en beslissen over het welzijn van Driebergen-Rijsenburg en daarmee ook over het lot van de inwoners.

De voorstanders van de herindeling waren vooral gecharmeerd van het ‘groen’ dat de nieuwe gemeente kon garanderen. Geen verstedelijking of wat daarvoor door moet gaan was hun wens. Maar het kan niet anders zijn dat de door hen zo verfoeide verstedelijking door deze keuze eerder versneld zal worden. Het zogenaamde ‘rood’ zal spoedig de boventoon gaan voeren op het verkeersknooppunt, waar Driebergen een prominente rol in vervuld, namelijk: station en A12. Het verkeersinfarct op de Hoofdstraat roept en smeekt om genezing.

Tussen de Loolaan en het station staat heel wat te gebeuren in ieder geval een wegverbreding en een ondertunneling. Dit alles zal moeten worden betaald. De landelijke overheid zal zeker over de brug komen, maar niet met alle geld wat benodigd is. De inwoners zullen ook in hun buidel moeten tasten en wel diep. Er zal geld moeten worden gegenereerd. Het gebied rondom het station komt dan in beeld. Het is echter verbazingwekkend dat menig raadslid geen benul heeft van de omvang van dit gemeentelijke gebied. Alleen wat trottoirtegels en sluitbanden behoren tot de eigendommen van de gemeente. De tuin met een groot aantal beukenbomen en een prieel, tegenover de hertenkamp, rekent men er niet toe, dat wordt als ‘natuur’ ervaren maar men vergeet gemakshalve ook dat hier een servituut op rust. Maar er moet wel geld komen, groen als zodanig brengt niet veel op.

Tijdens de aanloop tot de herindeling is er veelvuldig van gedachten gewisseld over de vitaliteit van de nieuwe gemeente. Bedrijvigheid mag niet worden geschuwd was het algemene oordeel. Een politieke groepring, groen hoog in het vaandel en blazoen, gaat er vanuit dat er niet hoger gebouwd mag worden dan de boomgrens in Driebergen. Omdat bonsai bomen niet als de werkelijkheid worden gezien in deze bepaling van de hoogte hanteert men graag de hoogte van de eikenboom langs de Hoofdstraat, stelt dit vast als de maximale hoogte.

Het mag zeker niet onwaarschijnlijk worden geacht dat, wanneer de landelijke politiek definitief besluit tot realisatie van een ministerie van Nationale Veiligheid, het dorp Driebergen-Rijsenburg een grote kans maakt dit ministerie binnen zijn grenzen te krijgen. De KLPD is hier immers al. Een grootschalige uitbreiding van dit complex, zowel horizontaal als verticaal behoort zeker tot de mogelijkheden. Verticaal kan er zondermeer een bouwwerk worden gerealiseerd dat aan de wensen en verlangens van de boomgrensfreaks tegemoet komt. Een hoogte van 35 meter is een simpel gegeven. Zo hoog is namelijk de sequoia in de tuin van huize Catharina. Met een vrijstelling kan er zondermeer een paar meters bijkomen. Wanneer er maar gewacht wordt hoeft die vrijstelling ook niet meer want de boom groeit. Een groot voordeel is dan dat de tegenstanders van de reclamezuil hun zin krijgen. De zuil zal aan het zicht worden onttrokken. De boomgrens is een relatief begrip.

Sybe Streekstra, 11 december 2005

Speurtocht per telefoon

Een kleine week geleden had ik een gesprek met een oud-collega van mij. Zij vertelde mij toen dat ze op verjaardagsbezoek zou gaan bij haar dochter, in het noorden van ons land. De dag daarna zou ze vertrekken naar Frankrijk voor een ander familiebezoek. Uitvoerig had ik te horen gekregen hoe haar dochter woonde in het dorp, dat eigenlijk een buurtschap was, waar iedereen elkaar kende.

Plotseling had ik mijn oud-collega urgent nodig. Ik belde haar thuis, kreeg ik het antwoordapparaat en op dat moment realiseerde ik mij dat de vogel gevlogen was. Het mobieltje werd niet opgenomen, stond uit. Hoe nu haar te spreken te krijgen? Ik herinnerde mij de naam van het ‘buurtschap’ en wist de naam van de dochter maar niet de naam waaronder zij als getrouwde vrouw mogelijk in de telefoongids zou staan. Ik besloot de telefoongids op internet te raadplegen. Intikken van de plaats alleen hielp niet er moest een naam bij. Ik gebruikte de meest voorkomende naam in ons land: ‘Jansen’. Geen ‘hit’. Een andere naam ook niet. Mijn eigen naam hielp helemaal niet! Kwam zelfs niet voor. De vijfde poging had succes. Een aantal namen verscheen op het scherm. De eerste die ik draaide bleek niet thuis te zijn, bij de tweede kon ik van de voicemail gebruik maken. De derde nam op. Een aan de stem te horen wat oudere dame. Na een uitvoerige omschrijving van de dochter zei ze: ‘Import ken ik niet meneer, maar probeer eens de school.’ Zo gezegd zo gedaan.

De school nam op en, ditmaal een jong klinkende vrouwenstem wist zich geen moeder voor de geest te halen die op mijn beschrijving sloeg. Ze verontschuldigde zich met: “Meneer, ik werk hier pas drie dagen, bel na 12 uur even terug dan is er pauze.’

De volgende uit de lijst maar geprobeerd. Nam op. Legde mijn probleem aan de man uit. Hij zei: ‘Meneer ik ken alle vrouwen in ons dorp maar deze niet helaas……., weet u ook waar ze woont?
‘Daarover bel ik u nu,’ zei ik. ‘Dat is waar ook’ zei hij, en hing op.

Plots kreeg ik een inval. Zou ze misschien staan onder haar meisjesnaam.? Naam ingetikt en tot mijn verbazing verscheen een vermelding met die naam. Nummer gebeld en zowaar er werd opgenomen. Mijn verhaal weer gedaan. ‘Ja, die ken ik wel, dat is familie van me, als U even geduld hebt dan zoek ik het nummer op’. Aldus geschiedde en mijn adrenaline kwam bij dit toeval weer op een normaal niveau.

Sybe Streekstra, 23 oktober 2005

Vakantie

Frankrijk is voor tal van Nederlanders een land waar men graag met vakantie gaat. De Franse markten hebben altijd een grote aantrekkingskracht. Ook dit jaar. Een Nederlands gezin man, vrouw en twee kinderen schuifelen over de markt. Kijken naar links en rechts en keuvelen over wat ze zien. Plots staan ze stil bij een kraam waarop enige kippen en konijnen zijn uitgestald.

“Heb jij zin in kip Jaap vanavond?” zegt de vrouw.
“Ja, dat lijkt me wel lekker zo’n echte Franse kip”.
“Mam krijgen we er dan appelmoes bij?” vraagt de jongste van de twee kinderen. De moeder knikt instemmend en Jaap begint in zijn beste camping-Frans de onderhandelingen.
“Eèèèn kiep”
De man achter de kraam kijkt hem aan met een blik waaruit een totaal onbegrip valt af te lezen.
Jaap herhaalde: “Eèèèn kiep” en gebruikte daarbij zijn rechter wijsvinger om zijn wens duidelijk kenbaar te maken aan de man achter de kraam.
“OK une poule”.
“Non, non èèèn kiep”.
“Oui, une poule une kiepe”.
“OK”, kwam uit de mond van Jaap en maakte met zijn handen een gebaar dat voor elke buitenstaander kon worden opgevat als inpakken.
“Vraag even”, zei de vrouw “of het wel een echte scharrelkip is Jaap, anders wil ik hem niet hebben hoor!”
“M’sieur, sjarrèl kiep?”
De man, net begrepen wat met ‘kiep’ werd bedoeld kreeg het nu moeilijk met het woord “sjarrèl”, dacht even na en zei: “kiep Sarthèl?”
“Oui, oui”, hoorde ik Jaap zeggen.
De man achter de kraam bukte zich en trok vervolgens een kist te voorschijn vanonder zijn kraam. De kist was afgedekt met kippengaas en daaronder zaten enkele forse kippen die van schrik begonnen te kakelen.
“Kiep Sarthèl”, zei de man vol trots en vervolgde: “Une?”
Bij de aanblik van de kist en de kippen maakte een lichte paniek zich meester van onze landgenoot. “Non, non” herhaalde nog eens “sjarrèl” en maakte onderwijl met zijn rechter hand een guillotine-gebaar onder zijn kin.
“Bien sûr monsieur”.
Een kip uit de Sarthe werd uit de kist gehaald en door de poelier vakkundig op een hakblok gelegd en enkele centimeters ingekort.
“Wat doe je nou Jaap?” klonk het angstig en vol afgrijzen.
“Ik doe helemaal niets, hij maakt alleen een kip wat kleiner, jij wilde toch een scharrelkip?” Ondertussen had de poelier de kip tussen zijn handen geklemd en toonde vol trots het resultaat van zijn arbeid. De aanblik verweekte voor een kort moment het hart van Jaap maar hij wist zich snel te vermannen, maakte met zijn handen een plukkend gebaar waaruit begrepen werd dat de koop door zou gaan mits de veren zouden zijn verwijderd. De kip werd panklaar gemaakt. De beide kinderen volgenden de handelingen nauwgezet.
Toen de man gereed was en de kip via de weegschaal in de verpakking terecht was gekomen en Jaap naar zijn geldbuidel tastte om af te rekenen zei de jongste van de twee: ” Mam ik eet geen kip meer maar alleen nog appelmoes uit blik”.

Sybe Streekstra, 4 september 2005

---

Neen of ja?

Woensdag a.s. is het zover. De Nederlandse burger mag zijn stem doen laten gelden over de grondwet van de Europese Unie. Dat belooft heel wat. Maar kent de burger de wet ook? Er zijn wel folders rondgebracht, gedrukt op last van de overheid maar daar houdt het ook mee op. Echte kennis is er niet. Ook niet bij mij. Ik heb getracht de wet in zijn geheel door te nemen en ik moet bekennen dat is mij, als eenvoudig burger, niet geheel gelukt.

Ik doe het verder maar af met de informatie mij door de overheid verstrekt. Ik weeg af moet ik ‘neen’ dan wel ‘ja’ stemmen of ‘blanco’.

Waar ik de meeste moeite mee heb is het Franse gedachtegoed in de wet. Er komt een president, voor vijf jaar gekozen door de Europese raad, hierin hebben de regeringsleiders/staatshoofden zitting. Zij kiezen de president. Moderne keurvorsten zou ik hen willen noemen. Dat gebeurde vroeger ook in Duitsland wanneer men aldaar een keizer koos. Veel steekpenningen etc. waren noodzakelijk om tot keizer gekozen te worden. Het heeft Karel V veel geld gekost en ons dus ook. De laatste keer dat de vorsten iemand tot keizer uitriepen was in 1871. Een autocraat van het zuiverste water.

De president van de EU wordt ook zo gekozen. Het parlement komt er niet aan te pas. Onder de president ressorteert een Europees minister van buitenlandse zaken, ook gekozen door de Europese Raad echter met instemming van de voorzitter van de Europese Commissie. Een positie dus van een lagere orde. De president behoeft geen verantwoording af te leggen aan het parlement! Het zal duidelijk zijn dat de president zich zal ontwikkelen tot een president naar het Franse model van de V^de Republiek een regeringsvorm die Charles de Gaulle voorstond. Links Nederland liep tegen deze vorm erg te hoop in die jaren. Nu duidelijk minder. Het historisch besef bij velen van links is dan ook nul komma knoop. Ik snap er ook geen biet van dat zich liberaal noemende partijen zich scharen achter ‘ja’ De Europese minster van buitenlandse zaken krijgt natuurlijk een eigen dienst. Hij spreekt namens geheel Europa dat wil zeggen die dingen die de president goed vindt. In de ministerraad is hij de eerste onder zijns gelijken. Wegsturen kan niet dan moet de gehele raad weg. Erg democratisch dus liberaal is de wet niet.

Er is ook nog iets anders. De machtsverhoudingen verschuiven. Het inwonertal van het land bepaalt het aantal zetels in het Europese parlement. Dit geldt ook voor de juist toegetreden landen als wel voor de kandidaat leden Bulgarije en Roemenië. Over Turkije wil ik het maar niet hebben. Maar we moeten wel bedenken dat Roemenië meer zetels en dus meer stemgewicht krijgt dan Nederland. Is het rechtvaardig dat het soortelijk gewicht van een land op deze manier wordt bepaald? Het betekent ook dat die landen ook meer claims gaan leggen, na rato van het inwonertal, op functies binnen de EU. Dit alles is volstrekt onvoldoende uitgelegd aan de Nederlandse kiezer. Die krijgt een positiever verhaal voorgeschoteld. Een referendum als dit is alleen zinvol wanneer de kiezer zo objectief mogelijk wordt voorgelicht. Woensdag zal ik een van de drie knoppen indrukken.

29 mei 2005

Dualisme stelt ook eisen

Sinds een jaar of drie heeft de wetgever het dualisme ingevoerd voor het bestuur van de gemeente(n). Dat betekent dat er een zekere mate van spanning bestaat tussen de uitvoerende macht, het college van B&W, en de raad die de kaders stelt aan dit college. Dat dit ook daadwerkelijk spanningen kan oproepen laat zich raden. Voordien maakte een wethouder deel uit van een fractie en dat betekende dat er een gezamenlijk beleid was. De wethouder wist zich altijd verzekerd van de steun zijn fractie ten aanzien van het beleid. Met andere woorden hij ondervond “bescherming”, de fractie ondersteunde en verdedigde hem of haar tot het uiterste. Nu is dat niet meer het geval, er bestaat een afstand die in werkelijkheid groter is dan menig raadslid vermoed.

Een raad stelt de kaders vast waarbinnen het college van B&W moet opereren. Deze kaders worden het akkoord genoemd. Wanneer dit akkoord wordt vastgesteld worden er voor de uitvoering wethouders gezocht. Als deze worden ‘gevonden’ en door de raad worden benoemd dienen zij uitvoering te geven aan het akkoord. Op basis hiervan maakt het college een plan van aanpak hetgeen aan de raad wordt gepresenteerd. Na goedkeuring van de raad heeft de raad niets anders te doen dan te controleren of het college binnen de kaders blijft die zijn gesteld. Wanneer er buiten de kaders moet worden getreden en gewerkt dient het college de raad te informeren. Wanneer dit niet wordt gedaan ontstaat er een probleem. Dat zal duidelijk zijn. Zo dient er een informatie te komen in de richting van de raad wanneer er een beslissing genomen dient te worden in een bepaalde procedure. De raad heeft zich bijvoorbeeld uitgesproken voor woningbouw op een bepaalde locatie. De uitvoering kan aanlopen tegen een noodzakelijke wijziging in een bestemmingsplan en zoiets vereist goedkeuring van de raad. De raad dient dit te accepteren. Wanneer de raad dit niet doet bestaat alleen de mogelijkheid een eerder genomen besluit terug te draaien. Nu is woningbouw altijd een aantrekkelijk discussiepunt in elke raad. Niet iedereen is gelukkig met de locatie en niet iedereen is gelukkig met opoffering van het eventueel aanwezige ‘groen’ en ‘ruimte’. De raad heeft soms zeer sterk de neiging, mogelijk onderdruk van de publieke opinie, op de stoel van de uitvoerder te gaan zitten door zich te bemoeien met details die niet behoren tot het domein van de raad. De vraag doet zich dan ook voor of men zich wel goed bewust is geweest van het eerder genomen besluit.

Nu wil ik zeker geen verdediger zijn van de ‘uitvoerder’ maar wel van de plichten van de raad, de uiteindelijke opdrachtgever. Deze overziet niet altijd de consequenties van de gegeven opdracht tot uitvoering. Dit alles werd ondermeer zichtbaar in de besluitvorming rondom de financiële injectie ten behoeve van het zwembad ‘De Zwoer’. De raad oordeelde dat deze injectie nodig was maar ging voorbij aan de waarschuwing dan wel opmerking van de wethouder dat er wel sprake was van een gebouw dat dateerde uit de jaren zestig van de vorige eeuw en dat daarin bouwmaterialen verwerkt waren uit die tijd. Deze opmerking vond bij de opdrachtgever helaas geen gehoor. De opdrachtgever dient echter wel te beseffen dat de kans bijvoorbeeld kan bestaan dat er asbest aanwezig kan zijn dat vrijkomt bij het noodzakelijke onderhoud en dat de wethouder over enige tijd het verstrekte budget moet overschrijden. De wethouder behoeft de aanwezigheid niet te melden omdat dit, voor de uitvoerder, onbekend is maar de raad moet het wel veronderstellen en meenemen in de besluitvorming. Helaas gebeurt dit te weinig.

10 april 2005

De kist en de drager

Er staat in ons koninkrijk veel te gebeuren. Veel gaat er op de schop en veel gaat eronder. Vooral het laatste gaat mij min of meer zorgen baren. Sinds mensenheugenis kent onze samenleving rituelen en gebruiken die een grote waarde vertegenwoordigen. Dit gaat nu veranderen als de wetgever zijn zin krijgt in de uitvoering van de door hem gemaakte wet. Wat staat ons dan wel te wachten.

De dragers bij een begrafenis mogen niet meer zomaar een kist optillen, nou ja als er maar genoeg dragers zijn dan mag het wel. De kist moet dan wel langer gemaakt worden anders is de kans groot dat de dragers elkaar op de hielen trappen. Dat kan niet de bedoeling zijn want een misstap op de begraafplaats kan grote gevolgen hebben. U kunt zich dat ongetwijfeld voorstellen.

Nog niet zo lang geleden kenden wij klassen in begrafenissen. Je kon aan de stoet zien hoe rijk iemand was dan wel hoe arm. Wanneer iemand van de armen werd begraven dan werd dit in sommige gemeenten duidelijk zichtbaar gemaakt door over de koets een zwarte doek te leggen met daarop in wit geborduurd “Van de Armen”. Het aantal dragers was bij deze klasse zeer beperkt. De overledene werd in een gemeenschappelijk graf geschoven. De gemeenschap moest er voorop draaien en dat mocht niet te veel kosten. Een ieder deed dan ook zijn best om zo niet begraven te worden. Vandaar dat al vrij vroeg spaarpotten en potjes voor de begrafenis in zwang kwamen. Het verschil in klassen werd ondermeer ook zichtbaar gemaakt door het aantal dragers. In Delft, waar onlangs nog een bijzetting plaatsvond, was een zeer bijzondere klasse, waren er acht dragers. Normaal was en is een viertal. In veruit de meeste gevallen wordt vandaag de dag de overledene op een karretje naar zijn/haar laatste rustplaats gereden. In sommige gedeelten van ons land wordt er nog echt gedragen. Nu wil men echter het tillen beperken tot maximaal zes kilo per arm.

Dat kan nogal grote gevolgen hebben. Het oude gebruik van iemand “ten grave dragen” wordt bijgezet. Dat is toch wel jammer te noemen. Na het min of meer afschaffen van de kist in een graf te laten zakken met behulp van touwen worden we binnen kort dwingend verzocht ons op eigen gelegenheid naar de graflift te begeven om daarmee aan de Arbo-wet te voldoen.

20 februari 2005

2030

Het vierde kabinet Balkenende, tot stand gekomen na de val van het derde kabinet Bos, moest wederom een aantal zaken goed op de rails zetten. Langzaam was het voor de inwoners van Nederland duidelijk geworden dat niet zij maar het Europese parlement in Straatsburg en de regering in Brussel de lakens uitdeelde. Alleen in de uiterst smalle marge van de politiek konden de inwoners nog wat sturen.

Voor de regio ‘Heuvelrug’ was een regeringscommissaris benoemd, een zekere kolonel Van Swieten. Deze had ondermeer een einde weten te maken aan het jarenlange gekissebis over het gebied aan de Lange Dreef. De wens van de bevolking, ondermeer sociale woningbouw, kon door de sterk gestegen grondprijs niet worden gehonoreerd. Felle acties hadden keer op keer de bouw weten te voorkomen totdat het Europese Hof het laatste woord had gesproken. Het terrein was in handen gekomen van een micro en macro werkende ideocratische vereniging. Een van de buitenwereld afgesloten leefgemeenschap. De voor deze gemeenschap benodigde energie werd gewonnen uit luchtverplaatsingen. Het noodzakelijke zuivere water ten behoeve van de consumptie kwam uit de grond waarin het eerst naar toe werd gebracht op basis van een nog van kracht zijnde, weliswaar sterk verouderde, regeling namelijk het ‘gemeentelijk afkoppeling plan’.

Van Swieten had ook uitvoering moeten geven aan een aanwijzing uit Brussel dat Nederland verdeeld diende te worden in gebieden die hondenvrij en honden -toegestaan waren. Hij had de gehele Heuvelrug nu hondenvrij en dat was geen eenvoudige zaak geweest, maar met de steun van de rollator minnende bevolking was hem dit gelukt. Deze groep was sterk toegenomen na 2005 omdat het beleid erop gericht was geweest ouderen in een Nationaal Park te plaatsen. Mede daardoor waren er geen verkeersproblemen meer op de Hoofdstraat en had alles bij het oude kunnen blijven.

Dit beleid had ook gevolgen gehad voor de station Driebergen-Zeist en de A12. Een nieuw station was gerealiseerd op het grondgebied van de voormalige gemeente Bunnik. Het oude station was geamoveerd en het terrein was opnieuw ingericht waarvan de nieuwe generatie aan het einde van de eenentwintigste eeuw de resultaten zou kunnen aanschouwen.

De A12 was inmiddels overkapt met een genetisch gemanipuleerde grassoort. Altijd groen en maaien was niet meer noodzakelijk. Bij Driebergen kon derhalve ook geen toegang meer worden verkregen tot de A12. De reclamezuil was door de exploitant weggehaald, zijn functie was door de overkapping verloren gegaan.

Het gerealiseerde ecoduct bij het Mollenbos functioneerde niet zoals men had gedacht. Tellingen hadden uitgewezen dat er nauwelijks gebruik van werd gemaakt. Van Swieten had voor dit probleem ook een oplossing in petto. Het zou een interessante plaats zijn voor een minimaal vijftien verdiepingen tellend hotel. De kamers boven in het hotel zouden uitzicht kunnen bieden op de eindelijk gereed gekomen restauratie van de Piramide van Austerlitz en op de door ouderen bevolkte seniorenstad het ‘Nationale Park’.

Plannen van bouwmeester Hendrik uit Amsterdam om een sauna in te richten in het herenhuis Sparrendaal waren door Van Swieten met een wijds gebaar van tafel geveegd. Daar zag hij geen markt meer voor. Als regeringscommissaris kon hij dit doen, voor zijn opvolger lag nog een mooie taak te wachten namelijk: de verdere bescherming van het Heidevogeltje in de Heidetuin.

2 januari 2005

Stationshuis

Op de heuvelrug worden op dit moment ‘gevechten’ geleverd. De uitslag van het eerste gevecht is bekend. Als de manageroïdeorganisatielustbevredigers uiteindelijk toch hun zin krijgen dan wil men het nieuwe gemeentehuis in Doorn realiseren. Dit heeft de stuurgroep, waarin vijf bestuurders uit de vijf gemeenten zitting hebben beslist. Deze beslissing lijkt geografisch gezien voor de hand liggend, maar voor Driebergen-Rijsenburg is dit geen goede zaak. Want met deze beslissing keert Driebergen-Rijsenburg zijn rug naar het stationsgebied, een gebied wat nota bene een speerpunt is van beleid om het te behouden. In de jongste begrotingsraad nog is het college duidelijk te verstaan gegeven minder afwachtend te zijn als het gaat om dit gebied. Dit beleid had onze bestuurder in de werkgroep te vuur en te zwaard moeten verdedigen door het nieuwe huis van de gemeente dáár te projecteren.

Het is in de geschiedenis nog altijd zo gegaan dat er op verkeersknooppunten bedrijvigheid ontstaat en daarmee ook stedelijke ontwikkeling. Ontelbare voorbeelden zijn hiervoor aan te halen. Een dergelijk knooppunt bevindt zich ook op het grondgebied van de gemeente Driebergen-Rijsenburg, een knooppunt dat steeds meer aantrekkingskracht zal krijgen omdat de Randstad nu eenmaal oprukt en dit niet is tegen te houden. Het gemeentebestuur vindt het stationsgebied ook uitermate belangrijk, zo belangrijk zelfs dat daarvoor in het nabije verleden nog gelden zijn gevoteerd en uitgegeven. Dit gebied kan behouden blijven wanneer het nieuwe gemeentehuis dáár wordt gesitueerd. Het is de enige plek binnen de nieuwe gemeente die door alle inwoners op eenvoudige wijze met het openbaar vervoer bereikt kan worden, zo wel per trein als per bus. Van alle andere locaties kan dat niet gezegd worden. Het meest in het oog springende voordeel is wel dat wanneer het nieuwe huis der gemeente hier wordt gesitueerd de kans miniem mag worden geacht dat dit gebied afgescheiden gaat worden van het grondgebied van de nieuwe gemeente. Bovendien komt een derde van het doorgaande verkeer over de N225 vanuit ‘Doorn’, dus in het voorbijgaan aan Driebergen kan men een bezoek brengen aan het gemeentehuis wanneer dit nodig is.

Wanneer de herindeling een feit is geworden dan is er een belangrijke les te leren uit alle andere herindelingen die hebben plaats gevonden namelijk deze dat in eerste zittingstermijnen van de nieuwe raad er veel gekrakeel, gekissebis en gekijf is. Aan daadwerkelijk besturen komt men niet echt toe. Dit heeft als gevolg dat de nieuwe gemeente weinig bestuurskracht zal bezitten en daarmee een makkelijke prooi voor, de lezer raadt het al, een nadere herindeling met Zeist. Een groot voordeel is dan wel dat het gemeentehuis wel een centrale plek heeft!!

14 november 2004

S 9

Er begint zich, sinds juli, in de raad een meerderheid aftekenen voor het aanleggen van een rondweg. De fractievoorzitters van zowel PDR als CDA hebben zich in de pers uitgesproken voor een rondweg. Zij beiden deden dit naar aanleiding van het afwijzen door de minister van de gesplitste aansluiting. Hun uitspraken kun je niet echt heldhaftig noemen, er is nog geen schets gemaakt en in het streekplan dat voorligt bij de provincie staat er ‘nog’ niets. Maar je weet maar nooit. De uitspraken van beiden deden mij denken aan het verleden toen de gemeente Driebergen bol stond van protesten en acties tegen de ‘S 9’ in de jaren zeventig. De benaming van de rondweg die de Rijsenburgselaan zou moeten kruisen tussen de Jachtlaan en de waterzuivering. Binnen de politieke partijen gold zelfs een spreek- en denkverbod met als minste straf ‘verbanning’.

In die jaren bestond ook nog de militaire dienstplicht en de daarbij behorende keuring. Iedere jongeman werd gekeurd en de uitslag van deze keuring werd vastgelegd in een rapport waarin de ABOHZIS, het resultaat van de keuring, was neergelegd. Elke letter had een betekenis en stond voor een aspect van de keuring die zo wel medisch als psychologisch was. Zo stond bijvoorbeeld de letter ‘H’ voor het vermogen tot horen en de letter ‘Z’ voor het gezichtsvermogen. Kreeg je voor een van de keuringsonderdelen een ‘5’ dan werd je zeker afgekeurd. De ‘S’ stond voor stabiliteit van je persoonlijkheid, kreeg je een ‘5’ dan was je mentaal ongeschikt voor de defensie van het land. Nu PDR en CDA, althans hun fractievoorzitters, de ‘S 9’ weer bespreekbaar willen maken en hiermee trachten te scoren begin ik nog meer ernstige twijfels te krijgen aan hun inzet voor de gemeente Driebergen. Met een ‘S 9’ kwam je niet eens in aanmerking voor een keuring maar was je al opgenomen! Kennelijk willen de beide fractievoorzitters worden opgenomen in de kring van de verdoemden uit het verleden.

Van de zijde van het Groene Platform is nog niets vernomen, wel van een oud-raadslid die zijn verbazing uitsprak over de ommezwaai van zijn partij, de PDR, op deze site. Waar blijft nu de actie en agitatie?

26 september 2004

‘Je Maintiendrai’

Ongetwijfeld gaat u dit jaar met vakantie. De kans is groot dat u behoort tot die Nederlanders die hun betaalde vrije tijd doorbrengen in de ‘Grande Republique’. Nu trof het mij dat, in het juist in mijn brievenbus gedeponeerde clubblad van de ANWB met de titel ‘Kampioen’, door de redactie van dit orgaan bijzonder veel aandacht wordt besteed aan het Rhõnedal. Dat is een goede zaak. Deze streek van Frankrijk is mij niet onbekend en zeker niet de omgeving van de plaats Orange. Aan deze plaats danken de nakomelingen van de familie, afstammend van de graven van Dillenburg, hun titel van prins. Deze titel, in eerste instantie alleen voorbehouden aan de oudste zoon, is ook aan inflatie onderhevig geraakt. In de buurt van deze plaats ligt een zeer aardig klein plaatsje. Een plaats die helaas doorsneden wordt door een ‘Route National’. De doorsnijding is historisch gegroeid. Een gedeelte van deze plaats ligt wat hoger dan het andere gedeelte. Het hogere gedeelte kent nogal wat bospercelen. Deze plaats draagt als naam `’Trois-Monts’. Sinds Napoleon het bestuur in dat land heeft gereorganiseerd is elke plaats een zelfstandige gemeente, ‘commune’ zoals men het noemt. Samengaan van verschillende communes is uit den boze. Hoe klein de plaats ook kan zijn, zelfstandigheid staat hoog in het vaandel. Om te weten als vakantieganger wanneer u ja dan nee in een ‘commune’ bent, is het aantreffen van een monument voor de gevallenen in de ‘Grande Guerre’ een waarborg. Elke commune kiest zijn eigen burgemeester. Vaak is dat bij de kleinere communes een middenstander, zo ook in Trois-Monts. Daar is Henry Fleurs, de plaatselijke bloemist, de ‘baas’. Een bijzonder joviale man waar geen enkel kwaad bij zit. Hij past bij de commune zoals de maatpakken hem passen. Samen met zijn Maire Adjoint, een oude gendarme luisterend naar de naam Petitbois, bestuurt hij de commune. Nu wil het dat vlakbij Trois-Monts een zeer klein dorpje ligt dat de naam Pic draagt. Het is dit dorpje dat de inwoners van Trois-Monts hoofdpijn geeft. Jaren geleden heeft men daar een kleine camping gecreëerd en zoals als gebruikelijk is met dit soort investeringen moet de groei er in blijven. De camping, begonnen als ‘Le petit Fôret’ heet nu ‘Le Grand Fôret’ en wordt vooral bezocht door Nederlanders. Dat komt omdat Orange dichtbij is en men dit, voor Nederlanders historische ‘bezit’, over de Route National in een vloek en een zucht kan bereiken om zich even te drenken met nationale trots. Aangemoedigd door de ANWB.

Nederlanders hebben de neiging zo veel mogelijk alles mee te nemen, naast hun vrouw en kinderen ook hun huisdieren. Het zijn de meegenomen, niet aangelijnde, huisdieren die Henry Fleurs het meeste zorgen baren. De ‘Ollanders’ trekken zich nergens iets van aan. Het ‘règlement d’ordre’ van de commune is duidelijk. Maar de ‘campeurs’ lezen niks en begrijpen niks. Zelfs de afbeeldingen op de bordjes, die hij op kosten van Petitbois heeft laten plaatsen, worden niet begrepen. Henry Fleurs is gewend dat de staat door de burger bestreden wordt, maar dan wel met een staking of een gewelddadige demonstratie, maar openlijk het ‘règlement d’ordre’ aan de laars lappen is hem in het verkeerde keelgat geschoten. Dat past niet in de ‘culture’. Henry heeft zijn prefect Acier om hulp gevraagd. Deze heeft, passend voor de grootte van Trois-Monts, een tweetal, door ‘gendarmes titulair’ bemande, Motobécanes ter beschikking gesteld. Henry Fleurs kan nu met behulp van die twee patrouillerende gendarmes de ‘Ollanders’ eens goed duidelijk maken wat de wapenspreuk ‘Je Maintiendrai’ onder de rook van Orange nu echt betekent.

23 mei 2004

De wortel en het loof

Van groen krijg je nooit genoeg, dat is me wel gebleken de laatste tijd. Nog nimmer heb ik zoveel verschillende opvattingen over ‘groen’ gehoord. In Doorn denkt men er anders over dan in Maarn. Een ieder heeft daaromtrent zijn eigen opvatting. Toch is er een gemeenschappelijke opvatting te bespeuren en wel deze: groen dient behouden te blijven maar de boom voor mijn deur moet weg.

Met dit heb ik wel wat moeite want het is zo tweeslachtig als het maar zijn kan. Zo is de Lange Dreef is plots natuurgebied geworden en dat terwijl het puur cultuurgebied is. Daar mag niet gebouwd worden het gebied dient behouden te blijven zo het is. Dat houdt in, mijn opvatting!, dat er geen woningen voor mensen, die graag binnen deze gemeente willen wonen dan wel willen blijven wonen, gebouwd kunnen worden. Wanneer het aan ‘het groen’ ligt krijgen die mensen geen kansen.Om aan ‘groen’ tegemoet te komen wordt een grote brede groenstrook wel als tussenoplossing aangedragen, maar dat betekent in het meest gunstigste geval ca.60 woningen minder. Ik heb het dan nog niet eens over de grondprijs die door de anderen moet worden opgebracht. Nee, ik vind hier weinig sociaal gevoel in terug. Eerlijk gezegd vind ik het nogal elitair. Stel je voor dat deze gedachten over het groen dominant waren geweest zo’n 50 jaar geleden. Een meerderheid van de groenaanhangers van thans had hier niet gewoond: er zouden geen huizen voor hen zijn geweest!!

Groen kan niet zonder ‘rood’, en ‘rood’ kan niet zonder groen. Vergelijk dit eens met een wortel, die is rood en heeft groen loof. Wanneer je niet bouwt voor de mens krijg je geen groen maar een woestenij. De mens moet kunnen wonen en werken en dan alleen kan groen beheerd worden. Beheren kost geld en dat moet wel door de mens verdiend worden. Jongeren zullen het moeten verdienen want voor dat ‘groen’ echt ‘groen’ is ben je wel een fors stuk in de tijd verder. Maar die jongeren krijgen niet de kans hier te wonen, want wat nu ‘groen’ is moet zo blijven. Een bed wortels dient nu snel gezaaid worden.

4 april 2004

Platform groen nooit doen!

Met verbazing en nog grotere verwondering heb ik onlangs de opvattingen gehoord van een gezelschap dat zich noemt: ‘Platform Groene Ruimte’. De woordvoerster van dit gezelschap is de mening toegedaan dat de ‘natuur’ eigenlijk boven de ‘mens’ gesteld dient te worden. Met deze opvatting wordt ca. 500.000 jaar beschavingsgeschiedenis op de schroothoop gegooid. Dit is niet te geloven! De uiteindelijke consequentie van deze opvatting is zeer gevaarlijk. De natuur zijn gang laten gaan zal uiteindelijke zeer diep snijden in onze samenleving. Want het houdt onder andere ook in dat de ouderen in onze samenleving ook onderschikt zijn aan de natuur. In de jaren dertig gold bij onze oosterburen ook een dergelijke opvatting. Men sprak daar zelfs van ‘Die Alten sind nur zum Fressen da!!!’ Nu heb ik wel de indruk dat het platform zover niet wil gaan maar wel ben ik er van overtuigd dat dit gezelschap niet gehinderd wordt door kennis op het gebied van ‘cultuur’. Hadden zij deze kennis wel dan zou er anders geoordeeld zijn dan wel worden over bijvoorbeeld woningbouw in onze gemeente. Dan had deze groepering zich achter de plannen geschaard van bijvoorbeeld de ECWD en zich niet gemanifesteerd als tegenstanders van de bebouwing van de plotseling opgedoken ‘geheime’tuin, een tuin die tot voor kort geheel niet als zodanig bestond!

Wanneer het platform zich sociaal zou opstellen en zich meer van de cultuur zou aantrekken, cultuur is niets anders dan dat de mens ingrijpt in de natuur, dan zou er misschien meer resultaat te behalen zijn. Bij mij blijft de mens de maat van alle dingen en niet de natuur. Daar geldt de wet: ‘Eten dan wel gegeten worden’. Deze wet past niet in mijn cultuur.

15 februari 2004

Geen kabouterdorp op de Heuvelrug

Wanneer de automobilist zich over de N225, in Driebergen Hoofdstraat genoemd, in de richting van Doorn rijdt, passeert hij tegen de grens van de gemeente Driebergen-Rijsenburg een mooi bord met daarop de aankondiging: “Nationaal Park Utrechtse Heuvelrug”. Aan de zijde van het, uit twee rijstroken bestaande fietspad, staat een dergelijk bord niet. Ik weet niet of dit met opzet is verzuimd dan wel dat men zich uitsluitend en alleen richt op de automobilist. Dat laatste lijkt mij het meest voor de hand liggend. De inwoners van Driebergen worden door de ‘groene’-kameraden en kameraadskes goed geïnformeerd over: hoe mooi de gemeente is en, dat alles op zijn minst zo moet blijven zoals het is. Zij hebben geijverd voor een ‘park’ en willen dit ook selectief houden voor wat betreft de toegang. Even voor de kerstdagen ontdekte ik dat in het ‘park’ een aantal wegen waren afgesloten voor auto’s. Deze wegen, die van oudsher de bewoners aan de noordzijde van de heuvelrug verbinding gaven met de wegen op de zandgronden, kunnen niet meer gebruikt worden door de automobilist. Ook een gehandicapte kan er niet meer doorheen met zijn auto. Ook krijgt de Arnhemsebovenweg binnen afzienbare tijd een afsluiting ter hoogte de Marinierskazerne. Een elitair park dus.

Wanneer de herindeling een feit is geworden dan betekent dit dat de inwoners van deze nieuwe gemeente gedwongen worden via allerlei andere wegen het nieuwe centrum van de gemeente te bereiken. De N225 zal dus een meer dan belangrijke verkeersader worden. Een slagader! Nou ja een ader die niet meer geheel open te houden is. Er valt nog wat te dotteren maar een ingrijpende operatie is eigenlijk nodig. Om het park toegankelijk te maken voor andere mensen dan alleen de inwoners van Driebergen is het noodzakelijk dit park te ontsluiten door een ontsluitingsweg aan te leggen. Daarmee krijgt Driebergen meer lucht. Deze weg kan prachtig in het landschap van de Kromme Rijn en Wetering worden gesitueerd. Voorzien worden van paddentunnels, fazantenoversteekplaatsen te combineren met hazenpaden en andere eco-oplossingen. Driebergen heeft daar al reeds lang een naam mee opgebouwd. Denk hierbij aan de ‘Hoender’-steeg.

De belangrijkste doelstelling van de nieuwe gemeente zal dan ook moeten zijn de verkeersdruk in de dorpskern van Driebergen aan te pakken door het verkeer zo veel mogelijk om de kern heen te leiden. Dat heeft ook grote voordelen voor de werkgelegenheid. De bedrijvigheid in Driebergen blijft in stand en biedt bedrijven eventueel mogelijkheden te groeien. Daarmee wordt Driebergen geen ‘kabouter’-dorp. Maar de grote winst zit hem in het feit dat het park toegankelijk wordt voor andere burgers dan alleen de inwoners van Driebergen. Met de aanleg van de ontsluitingsweg, met de daarbij behorende eco-oplossingen, krijgt ook eindelijk de axolotl weer kansen.

28 december 2003

Nimby-gedrag bij raadsleden

Binnen de grenzen van de gemeente Driebergen-Rijsenburg wonen nogal wat mensen die van oordeel zijn dat er maar een remedie is tegen de verkeersdeelnemers die een gevaar veroorzaken op de Langbroekerdijk: namelijk deze dijk af te sluiten voor doorgaand verkeer en hoogstens alleen bestemmingsverkeer willen toelaten. Dat lijkt een nobel streven om op deze wijze het aantal ongelukken en wat daarmee samenhangt op deze weg terug te dringen maar dat is het niet. Om hun argumenten kracht bij te zetten wordt vaak de natuur te hulp geroepen. De natuur wordt er de dupe van is hun uitgangspunt. Wanneer hen er op gewezen wordt dat een dergelijke maatregel meer dan verstrekkende gevolgen heeft ook voor de beleving van dit natuurgebied, dan is men plots de mening toegedaan dat het sluipverkeer geweerd dient te worden. Op vastgestelde tijdstippen dient de weg te worden afgesloten voor alle verkeer.

Maar wat is nu eigenlijk sluipverkeer. Dat is in feite verkeer dat men niet eigen straat wil hebben. Wel zelf wel kunnen rijden maar de buurman, die mag het niet. Gevolg zal zijn dat de bewoners van de Hoofdstraat, ja daar wonen ook mensen!, meer verkeer voorbij zien komen. Maar dat hindert niet voor hen. De eigenaar van de auto betaalt wegenbelasting en die gelden gaan naar onze overheid en die overheid besteed van die gelden voor een deel aan de wegen en een ander deel gaat naar de gemeenten als uitkering uit het,dat zo mooi wordt genoemd, het gemeentefonds. Moeten we nu die gelden aanwenden om dergelijke maatregelen te nemen? Nee toch!!

Nog niet zo lang geleden is opgericht het nationale park ‘De Heuvelrug’. Dit park is toegankelijk voor elke bewoner dan wel bezoeker van ons koninkrijk. Maar als er dergelijke maatregelen echt worden genomen dan is dit park niet bereikbaar en dat kan toch niet de bedoeling zijn geweest van de oprichters. Heel misschien denken de ijveraars voor afsluiting van de Langbroekerdijk wel aan een ontsluiting voor het park door middel van een rondweg. Gezien het feit dat ik die mensen wel ken geloof ik daar niet zo direct in, alhoewel je het nooit kunt weten.

Waterhuishouding is een moeilijk iets. Om droge voeten te houden hebben wij dijken aangelegd en alles wat nodig is om dit te bereiken. Water heeft de neiging zijn eigen weg te zoeken. Dat mocht in dit land niet daarom werden de dijken hoger en rivieren werden veranderd in bijna-kanalen. De grenzen blijken bereikt te zijn, en wat doen we nu: we geven water weer de ruimte en laten het weer ‘sluipen’. We vinden het prachtig. Maar we doen dat niet met het verkeer in onze gemeente, dat wordt door deze denkers in een keurslijf geperst waarbij een korset dat een wespentaille moest maken slechts kinderspel genoemd kan worden.

Probeer verkeer in goede banen te leiden en te houden maar niet dergelijke onzalige gedachten tot uitvoer brengen. Het is begrijpelijk dat mensen te hoop lopen wanneer er in hun directe omgeving bijvoorbeeld gebouwd gaat worden. Dit wordt dan vaak genoemd ‘not in my back yard.’ In de volksmond beter bekend als ‘nimby’- gedrag. Wat ik nimmer had gedacht is wel dat ook raadsleden dit gedrag kunnen vertonen.

9 november 2003