Schoonheid

Parkwachter

Heu- heu- heuvelrug

Monument

Liefhebbers halen in het weekeinde van 13 en 14 september hun hart op. De meeste mensen halen juist hun neus op voor oude koffie. Uitzondering hierop vormt de lofzang die losbarst bij, excusez–moi, meestal autochtone heren van ruime middelbare leeftijd. Dit zegt misschien iets qua samenstelling over de regelmatige bezoekers van de pleisterplaats langs de spoorbaan ergens rond de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw.
Hoe lang kun je koffie conserveren? En valt smaak te bewaren? Hooguit de herinnering blijft voortleven, meen ik bescheiden. De verlekkerde jubelzang die bij herhaling klinkt verdient toch enige relativering. Welke speciale behandeling genoten vruchtenpitten van de koffieboom op het lokale station? Hoe meet je trouwens of perronkoffie de allerbeste is? Welk al dan niet wetenschappelijk onderzoek ligt hieraan ten grondslag? Zelf bewaar ik – op doorreis naar Middelburg – goede herinneringen aan de ‘koffie, thee, limonade’-verkopers op station Roosendaal. De koffie die ze daar tapten rook in elk geval lekker. Misschien was perronkoffie in die dagen helemaal niet zo goed maar de koffie thuis of elders nauwelijks te drinken.

De programmagids van monumentendag spreekt stellig van ‘het station van Driebergen’. Van het later aangeplakte ‘Zeist’ is in het verleden kennelijk geen spoor te vinden. Een causaal verband tussen het meeliften van Zeist aan de spoorweg en de teloorgang van lekkere koffie schenken laat ik buiten beschouwing. De komst van de extra plaatsnaam en bederf van de goede smaak voert te ver. Of verdween hiermee de koffie volledig?

Graag daag ik de praatjesmakers uit mij het ‘allerbeste’ te laten proeven. Waar blijft degene die opnieuw de lekkerste perronkoffie van Nederland zet? Dat een slimme exploitant hiermee niet al eerder aan de haal is gegaan. De eerste Nederlandse Starbucks had op station Driebergen-Zeist geopend moeten worden. Over de automaatkoffie die de kiosk Wizzl tegenwoordig verkoopt hoor ik nooit sterke verhalen.

Het volgens overlevering overheerlijke versgezette bakje wordt in de loop der jaren steeds lekkerder. Als de mythe onverminderd voortduurt, vraagt dit om verwezenlijk van een heus gedenkteken. Een echt monument dus. Ter eer en meerdere glorie van het beroemde Driebergse kopje perronkoffie. Zoiets geeft het zielloze stationsplein betekenis en fleurt er van op. Een bronzen boon of, beter nog, een door kunstenaar Klaas Gubbels vervaardigde pot. Dat is ten slotte zijn specialiteit.
Voor mijn part, maar doe eindelijk iets met die koffie. Anders begin ik zoetjesaan te geloven dat er broodjes aap op het perron werden verkocht.

Luchtacrobatiek

Hoewel ik meer plezier beleefde aan de verraste blikken van mijn zoontje en dochtertje kreeg ik een andere kijk op het circuswezen. In zekere zin werden mijn ogen geopend. Zo ontwaarde ik een mooi staaltje van effectieve samenwerking. Het gezelschap verenigt de taken van directie, medewerkers en artiesten in zo’n beetje één competentieprofiel. De kapelmeester is tevens kaartjesscheurder, de drummer vervult ook de functie van huisclown Fritz en jongleur. De dame achter de kassa doet even later een trapezenummer en de dresseermeneer veegt, in een ander jasje, maar zonder statusverlies, gewoon de piste schoon. Iedereen steekt de handen uit de mouwen. Na even geschitterd te hebben in een hoofdrol maakt men zich snel ondergeschikt aan het collectief.

Kom daar meer eens om in de gemiddelde arbeidsorganisatie. Zeker die van grotere omvang. Om maar te zwijgen over de gemeentepolitiek of het lokale bestuur. Wat zou het trouwens mooi zijn als de burgervader enkele dagdelen per jaar baliediensten draait of eens zelf de telefoon opneemt. Een gemeentesecretaris, medeverantwoordelijk voor publieksdienstverlening, zal veel opsteken van een weekje postkamer. En de wethouder wordt een ander mens als hij een poosje brief na brief afhandelt of een plantsoen schoffelt.
In de politiek is regelmatig sprake van een circus. In de betekenis van publiciteitscircus en vergadercircus. Gelukkig hoeven politici en bestuurders niet al rondreizend hun broek op te houden. Na een maand zal de boel failliet zijn. Hun beroep vraagt weer andere gedragskenmerken. In de lokale en landspolitiek is het een pre als je jouw partner een pootje kunt lichten midden in de piste. In het circus doen alleen clowns dit. Neem als voorbeeld de recente voorstelling in Provinciale Staten waar het CDA als vermoorde onschuld zich onwetend veinst over de poets die hen door de voormalige coalitiegenoten gebakken werd. Publieke vermakelijkheid kan ik het niet noemen maar wie zegt dat de gemeente Heuvelrug gevrijwaard blijft van een dergelijk nummer. Het blijft dansen op een koord, een politiek akkoord.
Afgezien van het feit dat politici zich vooral niet laten dresseren, vertonen ze dikwijls een kunstje en bedrijven luchtacrobatiek. Het echte circus dwingt meer respect af en daar werken mensen volgens mij veel harder voor hun geld.

Hugo Zelders, 13 juli 2008

Pasfoto

Daar immers wordt mijn bestaan bevestigd met een vermelding in de gemeentelijke basisadministratie. Ik ben ingeschreven, dus ik besta. Zodat ik legitiem existeer en legaal verblijf in mijn eigen woonplaats. Zonder het door mijn burgemeester verstrekte paspoort geen – zoals dat zo mooi omschreven wordt – ongehinderde doorgang in bevriende staten. De gemeente Heuvelrug geeft mij een identiteit en gezicht.

Een paspoort uit geven lijkt een formaliteit. Je hebt pasfoto’s nodig en moet naar het gemeentehuis. Vooraf informeerde ik telefonisch want hoorde dat 10 % van de pasfoto’s wordt afgekeurd.

“Kunt u mij een goede fotograaf aanbevelen”, vroeg ik retorisch, immers een overheidsdienaar die ondernemers aanprijst begeeft zich op glad ijs.

“Elke vakfotograaf weet waar een goede pasfoto aan moet voldoen”, luidde het diplomatieke antwoord.

Voor mij is het wel een belangrijke foto. In die ene opname moet alles samengebald zijn wat ik ben. En dat op een afmeting van 35 mm x 45 mm. Het is een portret dat snel passé is. Over vijf jaar is het een ‘toen’-foto. Als deze zo lang mee moet dan maar toonbaar. Mocht Interpol mij ooit zoeken dien ik er wel representatief uit te zien dus met gestreken, effen hemd en een jasje bezocht ik een fotozaak in 3bergen. En gaf me over aan het vakmanschap van de pasfotograaf. Zoiets is altijd een verzoeking. Je moet poseren op aanwijzingen van de kleinhandelaar. Hoofd meer naar het midden, ietsje meer lachen, mond gesloten of schouders recht. Voordat de vakfotograaf afdrukt is de natuurlijke weergave verdwenen. Gevolg: een ietwat stuurse blik.

Het ministerie van Buitenlandse Zaken helpt een handje en heeft een fotomatrix uitgevaardigd. Maatvoering, fotokwaliteit, achtergrond, houding, gezichtsuitdrukking, bril, belichting en positionering. Op maar liefst acht punten worden criteria opgesomd. Nog eens geïllustreerd met ruim 50 voorbeelden van pasfoto’s, voornamelijk foute. Je moet eigenlijk behoorlijk je best doen om de pasfoto te laten mislukken, zo lijkt het. Met de richtlijnen is er duidelijk geen sprake van een vriendelijk verzoek tot vrije expressie door een kunstfotograaf. Anton Corbijn of Erwin Olaf zullen de opdracht voor een pasfoto met alle plezier aan zich voorbij laten gaan.

Enfin, bij thuiskomst was zelfs mijn teerbeminde tevreden met de pasfoto. Dat was in jaren niet voor gekomen.

Met het resultaat toog ik enkele dagen later naar de gemeentewinkel. Een mevrouw boog zich kritisch over het fotootje. Ze beoordeelde de maat aan de hand van een transparant rastertje. Het geschuif en gepuzzel stelden weinig gerust. Ineens sprak de gemeentelijke baliebediende, ten overstaan van de andere wachtenden:

“Uw hoofd is te groot”.

Pardon? Mijn hoofd te groot? Wat een contrast. Altijd vernam ik het tegendeel. In hoofddeksels verdwijnt mijn schedel door de bescheiden omvang.

Zo werd ik kort voor sluitingstijd van de burgerzakenloketten heengezonden en kon opnieuw naar de fotohandel. Weer naar 3bergen dus. Weer poseren. Kosteloos kreeg ik nieuwe exemplaren. Helaas deze keer met licht geagiteerde tronie. ‘Leuk voor later’ las ik op het kartonnen hoesje. 

Van de oorspronkelijke serie wilde de fotograaf er eentje behouden als bewijsexemplaar. Om tegen het licht van een ambtelijke geest te houden. Vier pagina’s instructies en de vakfotograaf buigt zich samen met een ambtenaar over mijn te grote hoofd.

Ieder z’n vak. 

Hugo Zelders, 8 juni 2008

Gladiolen

Bijna word ik voor de sokken gereden door een dergelijk stelletje snot-voor-de-ogenrijders. Een penetrante zweem van in synthetische kleding getrokken zweet bereikt mijn neus. Druppels voel ik, van uit allerlei openingen afgescheiden lichaamsvocht. Dat op de kruising Hoofdstraat – Traaij/Korte Dreef het verkeerslicht op rood staat laat hun koud. Ze sjezen gewoon door in de richting Zeist. Parijs is nog ver. Of rood geldt misschien niet voor hen. Zij zijn immers deelnemers aan een virtuele wedstrijd en horen bij de boven de wet gewaande wielerbent. De openbare weg behoort vandaag volledig aan hen toe. Helaas vergat de tourdirectie de route af te zetten, verkeersregelaars in te schakelen of de lokale hermandad te vragen de coureurs een vrije aftocht garanderen. In een treintje vervolgt de groep renners ondertussen kop-over-kop hun weg.

“G..v…d…. !”, schalt het over de Hoofdstraat.

Midden op de zaterdagmiddag wordt het winkelende publiek royaal getrakteerd op deze ongevraagde krachtterm uit de mond van een verzuurde pedaleur. Een achterblijver, die aan het elastiek van het peloton hangt, wil zo nodig aanhaken. Maar o jee, een automobilist komende van de Appelgaard laat, om beter zicht te krijgen over het verkeer, de neus van zijn voertuig een stukje over de Hoofdstraat uitsteken. Over de fietsstrook dus.

De racefietser vloekt dermate hard vanuit zijn op de klikpedalen gefixeerde tenen dat alle passanten verschrikt opkijken. Alsof je de gedoodverfde tourwinnaar op de Champs-Élysées persoonlijk afhoudt van zijn eindzege. Tweemaal kijkt de coureur boos om naar de geschrokken bestuurder en accelereert in een lager verzet om de kopgroep te bereiken. Ook hij negeert het verkeerslicht dat nog steeds op rood staat en raast rakelings langs een voetganger.

Voor de mannen, en ook enkele vrouwen van de overmatig vele fietsclubjes geldt geen enkele verkeersregel. God noch gebod is heilig. Het devies lijkt: De dood of de gladiolen. Ook als ze op zaterdagmiddag het drukke centrum van Driebergen doorkruisen is alles ondergeschikt aan de pseudo-massasprint. Nerveus klingelen ze zich een weg door de Heuvelrugdorpen en wee gebeente degene die hen in de weg loopt of rijdt. De ongelukkige kan rekenen op luid getier en afkeurende gebaren.

Ga toch fietsen, denk ik bij mezelf. Maar dan wel ver weg van de bebouwde kom, in het buitenste buitengebied. En als de zogenaamde etappe onverhoopt door de bewoonde wereld voert, pas je dan een beetje aan. En doe niet zo verongelijkt als het echte leven gewoon doorgaat. Niet iedereen speelt Tour de France-je.

Hugo Zelders, 13 april 2008

Hugo’s fietser kwam nog een heel eind op de heuvelrug ……….
zie: http://www.heuvelrugnieuws.nl/archief/verder24.htm
Groeten van Leen Doeve, 13 april 2008

Vermakelijke column, Hugo. Inderdaad worden wij wandelende en fietsende Heuvelruggers regelmatig opzij geschreeuwd door zich door onze dorpskernen en natuur persende pseudoploegentijdrijders. Één aspect in jouw betoog vind ik echter zeer opmerkelijk. In minstens twee voorgaande columns gaf jij duidelijk blijk van je ongenoegen over de grote hoeveelheid (geparkeerd) blik in onze gemeente. Maar je neemt het thans wel op voor een automobilist die de neus van zijn voertuig over de fietsstrook laat steken om, naar jouw mening, beter zicht te krijgen op het verkeer. Die auto is dan al het ruim één meter brede voetpad gepasseerd, terwijl vóór dat voetpad het zicht reeds ruim voldoende is, zeker naar links, de richting waarvandaan de wielrenner kwam. Mijn ervaring is dat automobilisten op dat punt ongeduldig staan te ‘douwen’ om zich tussen de permanente verkeersstroom te kunnen begeven. En dan moeten de op de Hoofdstraat voorbijrijdende fietsers het zeer regelmatig ontgelden. Misschien kon deze schrikkende snelfietser niet meer tijdig remmen én niet uitwijken vanwege een wellicht naast hem rijdende auto. Die luide godslastering was mogelijk niet nodig, maar wel begrijpelijk én noodzakelijk om het trommelvlies van de blikken-trommelbestuurder te bereiken.
Hans Hermans, 13 april 2008

uit het hart gegrepen!
Ondine van der Vleuten, 6 mei 2008

Ezel

Bewoners van de gemeente Heuvelrug hebben het veel te druk om de eigen belangen boven die van dieren te stellen. Geen PvdD dus alhier, maar een kleine dertig gewoontedieren in de raad, die net als het bestuur de Utrechtse Heuvelrug graag als ‘merk’ zien en dit voor veel geld aan de man brengen. Neem de grootgrutter die binnenkort aan de dorpsgrens de groene uitstraling van de lustwarande jarenlang gijzelt met een noodwinkel. De geschiedenis wijst uit dat op die manier talloze hectaren ‘gewijde’ grond gretig werden omgeschoffeld tot topkavels op A-locatie.

Besteden en verdienen, lijkt het vaste devies. En vooral niet teveel nadenken of beschouwen. Geld moet immers rollen en de geest gedood. Zingeving geeft nauwelijks profijt. Onder de titel Zachte krachtendorp beschreef HP De Tijd twee jaar geleden Driebergen als spiritueel dorp. Het tij lijkt inmiddels te keren. Nadenkers en vragenstellers worden tegenwoordig het liefst uit de villa’s verwijderd en van hun landgoederen verjaagd.

Alternatieve lieden en brede horizonverkenners – het aantal van dit soort loopt, zoals de Stichtse Courant eerder vaststelde, de spuigaten uit – moeten worden geweerd.

De Vrije Hogeschool kampt met een terugloop aan leerlingen. Projectontwikkelaars kijken ondertussen vol dollartekens in de ogen naar het zieltogende antroposofeninstituut. Komt er weer een miljoenenobject vrij aan de bejubelde Stichtse autostrada? Weg met Rudolf Steiner, leve het grootkapitaal. Met als uitkomst voor veelverdieners voldoende rendement en de allerminst charmante bestemming zoals het hoofdkantoor van een al dan niet beursgenoteerde onderneming.

Het lijkt wel of Driebergen zijn ziel verkoopt. Het dorp is zo langzamerhand verworden tot het zoveelste rijkenressort in Midden-Nederland.

Wat gebeurt er met het voormalige klooster Arca Pacis? Wordt het gebouw Broekbergen opgesplitst en per kadestraal deel verpatst? Als appartementen voor bemiddelde bejaarden die voor hun dagjes vrij reizen graag in de buurt van een NS-station wonen. Zijn bij het hek van het Aderwinkelpad gereserveerde parkeerplaatsen voor bewoners ingetekend in het voorlopige ontwerp? Of was juist daar het zwembad gepland? Jan Patat op klompen of laarzen kunnen ze dan niet gebruiken. Ongewenste pottenkijkers vormen een afbreukrisico voor de exclusiviteit. Bovendien komen er ongelukken van, wandelaars, natuurvorsers en stiltezoekers kukelen pardoes in het bassin.

Mijn gedachten zijn bij alle fortuinlijke ezels. Als een ezel het te goed heeft, gaat hij op het ijs dansen.

Hugo Zelders, 24 februari 2008

Grasstrookje

Voor Heuvelrugger Hans Heijkoop heb ik beslist waardering. Vanwege het feit dat hij met de trein of bus reist, althans dat concludeer ik als hij regelmatig bij station Driebergen-Zeist parkeert. Zijn bezwaarschrift tegen ‘ongelimiteerde’ parkeerbonnen bij datzelfde NS-station haalde donderdag 20 december de voorpagina van de Stichtse Courant. Het is kennelijk van algemeen nut dat deze kwestie bij de rechtelijke macht en de lezers onder de aandacht wordt gebracht.

Willens en wetens overtreedt Heijkoop een verkeersregel. Ongeacht de motieven lijkt het erop dat de handhaver volkomen terecht handelt en een bon uitschrijft. Toch blijft de heer Hans Heijkoop herhaaldelijk op een grasstrookje parkeren. Deze recidive is een daad van verzet om, als burgerlijk ongehoorzame plaatsgenoot, een misstand aan de kaak te stellen. Dit doet hij ook uit naam van ‘vele andere mensen’, ‘lotgenoten’ genoemd. Er is namelijk onvoldoende parkeerruimte, luidt de constatering.

Onvoldoende parkeerruimte? Hoeveel ruimte moet er volgens Heijkoop en die vele andere mensen idealiter zijn om het predikaat ‘voldoende’ te verkrijgen? Is daar een indicatie voor, een norm?

Noodgedwongen ‘moet’ de heer Heijkoop zijn auto op een grasstrookje parkeren. Wanneer de Stichtse Courant nadrukkelijk rept van ‘een grasstrookje’, zie ik een heel klein autootje voor me. Hoe dan ook, nood breekt wet, ofschoon de nood voor mij onvoldoende blijkt. Wat is exact de nood? En hoezo dwang? Wie dwingt hem op een grasstrookje te parkeren?

Eigenlijk is Heijkoop er een voorvechter van dat als ergens geen vrije parkeerplaatsen zijn, je – zónder anderen te hinderen – mag parkeren buiten de aangewezen vakken en plaatsen. In de berm, op de stoep, noem maar op. Zo wenst Heijkoop min of meer voor elke bestuurder de vrijheid zijn of haar eigen ‘zónder anderen te hinderen-parkeerruimte’ te creëren.

Het principe van ‘zónder anderen te hinderen’ weegt zwaar voor hem. Dat is zeer te prijzen, echter, wat hinderlijk is voor anderen lijkt me tegenover de kantonrechter een moeilijk te verdedigen uitgangspunt omdat deze opvatting voor velerlei uitleg vatbaar is.

Aan de kantonrechter stelt Heijkoop drie vragen. Sta mij toe alvast mee te denken over de mogelijke antwoorden:

1. Is het geoorloofd met een auto naar het station Driebergen-Zeist te reizen?
Ja.

2. Zo ja, mag de bestuurder dan verwachten dat er ruimte is op de parkeerplaats?
Nee. Want wat als deze vol is?
Er is geen parkeerwachter aanwezig die andere bestuurders wegstuurt met de mededeling: ‘Het spijt me, maar mijnheer Heijkoop kan misschien dadelijk komen, dus er moet minimaal één plek vrij blijven.’

De verwachting dat er ruimte is op de parkeerplaats koestert Heijkoop waarschijnlijk ook voor de winkel, het healthcenter, sportveld, zwembad, de ijsbaan, bij vrienden voor de deur, ergo bij alle bestemmingen waar hij naar toe op weg gaat. Voor die ene auto claimt Heijkoop dus op voorhand heel veel ruimte. Gaat hij overal en altijd op een grasstrookje parkeren als er geen plek is?

3. Indien dat niet het geval is, mag men dan terzijde van de parkeervakken staan zonder andere gebruikers te hinderen?
(Het lijkt mij persoonlijk een beetje dom deze vraag uitgerekend aan de kantonrechter voor te leggen. De edelachtbare zal nooit ingezetenen uitnodigen zich boven de wet te plaatsen).
Nee, luidt dus het antwoord. Buiten aangewezen plaatsen mag je niet parkeren en dus zal de bestuurder op zoek moeten gaan naar verderop gelegen officiële parkeervakken.

Er is een welhaast dwangmatig verwachtingspatroon bij de autogebruiker dat overal waar hij/zij de bolide naar toe chauffeert, zelfs naar verkeersaantrekkende A-locaties, er royaal ruimte is deze kosteloos te stallen. Het ongelimiteerde, toenemende aantal voertuiggebruikers dwingt zichzelf deze verwachting af. In de kleine, drukbevolkte provincie Utrecht legt de dwingende parkeerbehoefte een steeds groter beslag op de openbare ruimte. Veel parkeerders huldigen Heijkoop’s hinderprincipe niet of nauwelijks. De SUV staat gewoon ‘eventjes maar’ op de gehandicaptenparkeerplaats. Je zou als gezonde autobezitter een eindje moeten lopen….

Ach, op 7 februari 2008 om 9.45 uur, als de zitting begint zullen mijn gedachten zijn bij de heer Hans Heijkoop en zijn lotgenoten, die (zónder anderen te hinderen) op grasstrookjes willen parkeren.

Inmiddels bezigen wij thuis een gevleugelde uitdrukking. Zodra weer iemand met twee wielen op de stoep, pal voor onze woning parkeert (desgevraagd altijd met de beste bedoeling niemand te willen hinderen), zeggen wij tegen elkaar:

‘Hé, daar staat de auto van mijnheer Heijkoop.’

Hugo Zelders, 30 december 2007

Maak er maar 3-0 van. Met daarbij de opmerking dat er nergens in Nederland meer gratis geparkeerd kan worden op openbare wegen en terreinen. Niet rijdende auto’s belasten, maar stilstaande auto’s. Daarbij denk ik aan een basistarief van twee euro per uur onder gelijktijdige afschaffing van de wegenbelasting en de bpm.
Renk Knol, 31-12-2007

“Vroeger”- nog niet eens zo heel lang geleden- kon ik op een vrijreizendag met mijn auto naar het station en die daar parkeren. Tegenwoordig is dat al vroeg totaal onmogelijk. Lopen of fietsen op de heenweg is een optie, maar in de avond terug in het donker is voor een niet meer “piep” iemand erg vervelend.
Laten we blij zijn dat vele mensen voor de lange afstand de trein kiezen, maar laat dat ook voor ouderen mogelijk blijven.
Ik hoop dat bij alle nieuwe plannen voor de inrichting van onze stationslokatie het lang-parkeren voldoende aandacht krijgt.
Pieta Deutekom-Houtstra, 3-1-2008, Driebergen-R.

Grafheuvelrug

Twee van onze vrienden waren voorgoed verloren, als oude lullen afgeserveerd, op weg naar een zieltogend bestaan als burgerman in een bosdorp. Ze waren ook al echtgenoot en papa. Zo gaan die dingen als je eenmaal bent afgestudeerd.

Enfin, er werd nieuw bier gehaald, het gescheld en de schimpscheuten over hun keuze voor Doorn verdwenen alweer naar de achtergrond. Er moest op gedronken worden als zij zonodig wilden resideren in het ‘Groene Graf’. Want zo kwalificeerde het baanbrekende magazine Carp, voor hoogopgeleiden met potentie tot 37 jaar, de heuvelrug. En Carp lazen we natuurlijk allemaal in die dagen en namen het geschrevene voor waar aan. Als je een geriatrisch reservaat verkoos boven een stedelijke omgeving, waren de kansen verspeeld. Zo jong en dan al in afwachting van de dood tijdens een afgezonderd bestaan op het platteland. Wat een treurig vooruitzicht, twee kornuiten die hun eigen graf gingen graven. Achter slot en grendel van een nationaal park.
Adieu vrienden. 

Het voorval in het café was ik allang vergeten toen ik eind 2004 neerstreek in Driebergen. De overgang van stad naar dorp viel me aanvankelijk zwaar. Bij het inburgeren las ik in een lokaal nieuwsblad over het Alzheimercafé, zag ik oversteekplaatsen voor ouderen en voelde de geribbelde stoep voor slechtzienden.
Waar ben ik in hemelsnaam beland?, verzuchtte ik.
Woonde ik soms in ‘Het Dorp’? Waren hier de door Mies Bouwman binnengesleepte gelden aan besteed?

Maar het ‘Groene Graf’, nee, die woorden leken begraven in mijn brein, aangezien de nieuwe woonomgeving allengs beter beviel. Tot ik onlangs de website van de gemeente Utrechtse Heuvelrug bezocht. Omdat ik als vader van twee jonge kinderen midden in het leven sta, wilde ik ze bij wijze van formeel levensteken graag bijschrijven in mijn paspoort. Dit reisdocument moest ik toch verlengen, net als hopelijk zo lang mogelijk mijn aardse bestaan. Welke bescheiden dien ik daarvoor mee te nemen?

Al navigerend op de homepage vond ik in een keuzemenu het hoofdstuk ‘Wonen en leven’. Een muisklik verder opende zich een uitklapmenu. En wat zag ik staan? Als eerste onderwerp onder de noemer ‘Wonen en leven’? Nog eens goed kijken, het stond er echt: ‘Begraafzaken’.

De gemeente kiest ervoor om ‘Begraven’ als eerste te benoemen bij zaken als ‘Wonen en leven’. Wanneer de communicatiemedewerker dit thema bewust bovenaan zet, hebben begraafzaken kennelijk prioriteit want van een alfabetische of andere logische volgorde is geen sprake. Nog boven ‘Afval en milieu’, ‘Werk en inkomen’ eindigt de informatie over het ter aarde bestellen in de gemeente Utrechtse Heuvelrug met stip op 1. Teruggeworpen naar die vrijdagavond, jaren eerder, hoor ik ons in Hoppe weer schateren; het ‘Groene Graf’.

Blijkt het hoongelach toch terecht.

Hugo Zelders, 11 november 2007

Prachtige column!
Ondine van der Vleuten, 6 mei 2008

Alternatief

Met de verontrustende kop is de toon gezet. In de lead lezen we over een ‘gigantische’ toename alsof het hier gaat om terroristische cellen. Ondanks de beperkte nieuwswaarde en geringe informatie volgt in vier kolommen een omhaal van woorden. De meer opiniërende dan informerende strekking valt moeilijk te rijmen met de tekst die twee centimeter boven de kop van het verhaal prijkt: onafhankelijk nieuwsblad voor Driebergen-Rijsenburg en omstreken. Hoe onafhankelijk bericht Jan de Beer over alternatieve klachtenbehandelaars en hun toename?

De kop ‘Alternatieve hulp neemt toe’ of ‘Toename vraag alternatieve hulp’ is veel onafhankelijker. Uit de pan rijzen betekent namelijk: te erg, te bar zijn of worden. Voor de auteur loopt de toename van alternatieve hulp kennelijk de spuigaten uit. De lezer krijgt hiermee een redactioneel commentaar verpakt als nieuws. Week in week uit een sterke opening vinden voor de Stichtse Courant is natuurlijk een gigantische opgave maar om een kort nieuwsbericht (toename alternatieve hulp in Driebergen) op te blazen tot een voorpaginaverhaal is misplaatst.

In plaats van dat De Beer zelf op zoek gaat naar de redenen van toename van de vraag in Driebergen sleept hij er een profiel uit een landelijk onderzoek met de haren bij. Zonder bronweergave vernemen we dat relatief hoog opgeleide, in goede welstand verkerende, tamelijk jonge vrouwen met vage psychosociale klachten en een afkeer van een al te materialistische levenshouding hun heil zoeken bij alternatieve behandelaars.

In de slotalinea dekt de redacteur zich in en stelt doodleuk dat het onduidelijk is of deze dames ‘in ruime mate in Driebergen aanwezig zijn’. Met andere woorden: het voorafgaande is getuige formuleringen als ‘Het lijkt erop’ en ‘klaarblijkelijk’ voornamelijk gebaseerd op aannames. Naast een tendentieus stuk is het ook nog eens speculatief.

En al zouden die relatief hoog opgeleide en tamelijk jonge dames wel in ruime mate in Driebergen aanwezig zijn? Wat dan nog? Al jaren pleit bijkans iedereen voor de vrije markt en eigen verantwoordelijkheid. O wee als het product of de dienstverlening niet in het straatje past van de gevestigde orde. Dan klimt een overijverige inktkoelie van het lokale sufferdje in de pen en gebruikt onverhuld de onafhankelijke voorpagina als podium voor zijn persoonlijke opvatting.

Serieuze onderzoeksjournalistiek juich ik van harte toe. Laat de Stichtse Courant eens cijfers publiceren over het toenemende aantal supermarkten in de gemeente Utrechtse Heuvelrug. Of laat ze het autobezit en autogebruik in de vijf woonkernen vergelijken. Welke kern is de komende vijftien á twintig jaar als eerste dichtgeslibd? Wat namelijk wel duidelijk is, is dat er in ruime mate mensen met een al te materialistische levenshouding aanwezig zijn. Uitsluitend gericht op economische in plaats van persoonlijke groei. Als deze bewoners tegen die tijd dag in dag uit, bumper aan bumper op de N225 vast staan kan een portie alternatieve hulp zoals zijnsoriëntatie of gestaltcoaching helemaal geen kwaad.

Hugo Zelders, 9 september 2007

Hugo, mag ik jou en andere lezertjes verwijzen naar mijn column ‘bloem’ van begin 2005?
De groeten van Leen Doeve, 10-9-2007

Beter opletten Robbie, niet ‘die columnisten’, maar ‘die journalisten’.
Hans Hermans, 11 september 2007

Zeg Rob, probeer eens in foutloos Nederlands uit te leggen wat deze columnist precies heeft gejat én van wie. Ik zal je vast een beetje helpen. Hugo verbaast zich slechts over het opiniërende karakter van het betreffende artikel dat op de voorpagina van een onafhankelijk nieuwsblad staat. Welke columnist heeft zich dan eerder op deze site hierover verbaasd?
Hans Hermans, 11 september 2007

Bosgast

De beste manier, zo dacht ik, om snel wegwijs te worden is om door de ogen van een reiziger mijn nieuwe omgeving te ontdekken. Maar wanneer doe je dat dan? Zodra de vakantie aanbreekt neem ik liever de wijk naar ‘verre’ oorden. In de plaats waar je eenmaal domicilie kiest lijkt de nieuwsgierige onbevangenheid die een passant op doorreis zo eigen is weldra verdwenen. Je bent geen gast meer. Geen vreemdeling. De metamorfose van bewoner naar deelnemer aan het vreemdelingenverkeer is dan ook gekunsteld. Zelfs een bezoekje aan de lokale VVV brengt me geen stapje dichterbij. Worstelend met vragen Wat doe ik hier en Wie of wat ben ik? bestudeerde ik de evenementenkalender.

Aan de kust is het makkelijker opgelost. Daar krijgt de bezoeker zowaar een eervolle vermelding. De ontspanningsvorser heet ineens badgast. Hoe noemen we de bezoeker van de gemeente en het Nationaal Park Utrechtse Heuvelrug? De beste aanduiding is misschien wel ‘bosgast’. Zonder te willen verwijzen naar de Bosjesmannen, een Afrikaanse dwergstam in Zuid-Afrika. Met de term bosgast ga ik echter voorbij aan lieden die hier komen voor heidevelden, vennen, zandverstuivingen, kastelen en villadorpen. Hoe noem je onze gasten dan? Rugbezoekers, Heuvelaars of parkbestormers?

Hoe dan ook. De afwegingen bij het selecteren van een reisbestemming zijn duidelijk anders dan bij het kiezen van een woonplaats. Toen ik elders woonde kwam ik niet op het idee om in Driebergen te recreëren of überhaupt aan te doen. Ik passeerde het dorp hooguit op doorreis. Richting Doorn of Leersum waar ik wel wat te zoeken had. Van Petrus Jodocus van Oosthuyse, de rijke lakenfabrikant had ik nog nooit gehoord. Dat in de Heidetuin 200 verschillende heidesoorten groeien die in februari-april en juli-november in bloei staan was mij tot voor kort onbekend. Driebergen was nimmer mijn eindpunt. Nu woon ik er.

Ben momenteel de koffers aan het pakken. In mijn valies steek ik uiteraard voor mij onmisbaar leesvoer waaronder enkele reisgidsen. Deze gaan dit keer over een streek dichtbij huis. Namelijk over de Utrechtse Heuvelrug. Godfried Bomans beweerde eens: ‘Men gaat op reis om thuis te komen’. Misschien keer ik eind augustus terug als heuse bosgast.

Hugo Zelders, 29 juli 2007

Beweging

We hinderen elkaar steeds vaker. We plempen de openbare ruimte vol met eerste, tweede en derde auto’s. Hup, aanhangwagens en caravans er bij. Het uitdijende wagenpark is behalve een milieuprobleem bovenal een bedreiging voor de ruimtelijke ordening. Zodra ik een receptie, verjaardag, kerkdienst of begrafenis bezoek ontstaat een parkeerexces. De berm en groenstroken staan vol. Er wordt dubbel geparkeerd of op de stoep. Zorgwekkend is dat bijkans elke bestuurder dit de normaalste zaak van de wereld vindt. Liever op straat er een rommeltje van maken dan even verderop parkeren en een stukje lopen.

Loop eens rond bij Health Center Hoenderdaal in Driebergen. Altijd in beweging, luidt hun slogan en bijna geen lege parkeerplek te vinden. Hoeveel Heuvelruggers ontnemen zichzelf een warming-up en cooling-down? Je kunt namelijk ook naar Hoenderdaal fietsen of lopen. Zelfs bewoners woonachtig op loopafstand van het gezondheidscomplex ‘pakken’ liever de auto. Véél gezonder menen ze, want je zou maar kou vatten door met bezweet lichaam in de buitenlucht te bewegen.

Weldenkende lieden lijken welhaast achteloos achter het stuur te kruipen. Zonder schroom is de automobiliteit een vanzelfsprekende gewoonte geworden. Aangewend gedrag dat op grote schaal in toenemende mate onaangename proporties aanneemt.

‘Moet toch kunnen’, redeneert menig bewoner.

‘Daar heb ik recht op’, is een veelgebezigde vergoelijking.

Het moment is aangebroken dat bewoners aan zelfregulering moeten doen en niet langer wachten op maatregelen door ‘de overheid’. Liefst wil iedereen zo min mogelijk regels. Als er echter overlast ontstaat, roepen bewoners om het hardst dat ‘de overheid’ moet ingrijpen. Deze komt dan voornamelijk met traditionele tussenoplossingen zoals meer asfalt, turborotondes en toeritdoseerlichten. Tamelijk ouderwets om tegenwoordig zo te denken. De sleutel tot verbetering en verandering is namelijk heel simpel: minder autogebruik. Het onnodige gebruik binnen de gemeente drastisch terugdringen.

Dus bestuur en vooral bewoners. Denk eens visionair, doe vooruitstrevend.

Van eigen initiatief door bewoners lijkt uitsluitend sprake als er iets te halen valt, meestal geldelijk gewin. Dat treft, er is geld te halen! We gaan namelijk auto’s delen. Met vrienden, buren en clubgenoten. Wat te denken van een laanlimousine, buurtbolide of de wijkwagen. Desnoods een straat-SUV om de kinderen naar een uitwedstrijd te vervoeren.

Er staan zoveel auto’s dagelijks op de Heuvelrug ongebruikt voor talrijke voordeuren. Wat is de noodzaak dat zo’n beetje elk huishouden twee en soms drie auto’s bezit? Neem de vakantieperiode. Er blijven honderden, zelfs duizenden tweede auto’s drie á vier weken achter.

Het autobezit kan vast en zeker slimmer en economischer aangepakt worden. Een gemeenschappelijke aanschaf, delen van de (onderhouds-)kosten. Goedkoper, makkelijker en ruimtebesparend.

Onder bewoners is voldoende kennis, kunde en financieel-economisch vernuft aanwezig. Tijdens de werkweek bedenkt menig Heuvelrugger in allerlei arbeidsorganisaties de meest slimme, effectieve oplossingen. Die potentie, kennis en vindingrijkheid houdt na de werkdag acuut op. Voor een gemeenschappelijk knelpunt zoals de toenemende automobiliteit die in rap tempo boven het hoofd groeit, ontbreekt ineens de creativiteit. En het verantwoordelijkheidsgevoel.

Laten we een paar keer de denktank volgooien. Met Heuvelrugse denkers en doeners. Vol gas voor creatief autogebruik. Laten we van de Heuvelrug een echte groene gemeente maken. De eerste van Nederland, Europa en de wereld. Een autoluw ressort waar buitenleven centraal staat. Zo’n buitengebied heeft de toekomst.

Het is vast een stapje terug voor sommigen. Als we nu echter geen stapje terug doen dan beweegt zich dadelijk permanent een rij blik langzaam rijdend langs de Stichtse Lustwarande.

Hugo Zelders, 8 juli 2007

Afgelopen voorjaar was er een orientatiebijeenkomst over AUTODATE met vertegenwoordigers van GREENWHEELS en WHEELS 4 ALL, die met de aanwezige wethouder hebben afgesproken dat bij de oplevering van het nieuwe stationsplein in Driebergen-Zeist plaatsen voor beide organisaties zouden worden ingeruimd.
Sindsdien is het stil rondom het fenomeen AUTODATE.
Ik ben zelf nog steeds zeer geinteresseerd in de mogelijkheid zo af en toe gebruik te kunnen maken van een huurauto, maar ik schijn één van de weinigen te zijn.
Kennelijk te weinig voor de beide organisaties.
Misschien dat deze column meer mensen op het idee brengt om toch een stap in de richting van autodate te maken.
Ik wacht het verder maar af.
Arnoud Venema, 11-7-2007

Ik vind het een leuke column en hoop dat er mensen nog meer suggesties hebben om het autogebruik terug te dringen. Er is volgens mij ook ooit een meldpunt geweest waarop je kon aangeven in welke plaats je woonde en war je werkt. Op deze manier zou het mogelijk moeten zijn om met meerdere mensen naar een plek te rijden. In het verleden heb ik dat, dank zij de medewerking van een aardige collega, ook een tijdlang tot grote tevredenheid gedaan. Natuurlijk is het soms iets aanpassen van je gewoontes maar het biedt ook leuke dingen.
Jan Koert Lange, 11-7-2007

Deze column is mij uit het hart gegrepen. Ik erger me al jaren aan op stoepen geparkeerde auto’s, slordig rijdende automobilisten of automobilisten die de voorrangsregels niet kennen. Het is fijn dat er iemand is die het probleem duidelijk onder woorden heeft gebracht. Hopelijk doen de autobezitters er ook iets mee.
Karen Hermans, 18-7-2007